حضرت سيّد الشهداء(عليه السلام) درواپسين روز عرفه در عرفات با گروهى از اهل بيت و فرزندان و شيعيان از خيمه بيرون آمدند و با نهايت تذلّل و خشوع در جانب چپ كوه ايستادند و روى مبارك را به سوى كعبه گردانيدند و دستها را برابر رو برداشتند ـ مانند كسى كه طعام طلبد ـ و اين دعا را خواندند:

«اَلْحَمْدُ للهِِ الَّذى لَيْسَ لِقَضآئِهِ دافِعٌ، وَلا لِعَطائِهِ مانِعٌ، وَلا كَصُنْعِهِ***سپاس خدايى را سزاست كه نيست براى قضايش جلوگيرى و نه از عطايش مانعى چون صنع او
صُنْعُ صانِع، وَهُوَ الْجَوادُ الْواسِعُ، فَطَرَ اَجْناسَ الْبَدائِعِ، وَاَتْقَنَ***صنع صانعى نمى باشد واوست جواد وسعت دهنده پديد آورده اجناس پديد شده ها را استوار نمودى
بِحِكْمَتِهِ الصَّنائِعَ، لا تَخْفى عَلَيْهِ الطَّلايِـعُ، وَلا تَضيعُ عِنْدَهُ الْوَدائِعُ،***به حكمت خود مصنوعات را نهان نيست بر او رشته هاى پيش قر اول و صنايع نگردد نزد او امانت ها
جازى كُلِّ صانِع، وَرائِشُ كُلِّ قانع، وَراحِمُ كُلِّ ضارِع، وَمُنْزِلُ***پاداش دهنده هركارگر و فراهم كن زندگى هر قانع و مهربان بر هر نالان و تضرّع كننده نازل كننده
الْمَنافِعِ، وَالْكِتابِ الْجامِعِ بِالنُّورِ السّاطِعِ، وَ هُوَ لِلدَّعَواتِ سامِعٌ،***همه سودها و منافع و كتاب جامع درخشان و شنواى دعا گويان
وَلِلْكُرُباتِ دافِعٌ، وَلِلدَّرَجاتِ رافِعٌ، وَلِلْجَبابِرَةِ قامِعٌ، فَلا اِلهَ غَيْرُهُ وَلا***و دافع گرفتارى ها و بالا برنده درجات و ريشه كن جباران پس نيست معبود به حقى جز او
شَىْءَ يَعْدِلُهُ، وَلَيْسَ كَمِثْلِهِ شَىْءٌ، وَهُوَ السَّميعُ الْبَصيرُاللَّطيفُالْخَبيرُ،***و نيست چيزى برابرش و نيست بمانندش چيزى و اوست شنوا و بينا لطيف و آگاه
وَهُوَ عَلى كُلِّ شَىْء قَديرٌ، اَللّهُمَّ اِنّى اَرْغَبُ إِلَيْكَ، وَاَشْهَدُبِالرُّبُوبِيَّةِ لَكَ،***و او بر هر چيز تواناست خدايا من مشتاق توام و گواهم به ربوبيّت تو
مُقِرّاً بِاَنَّكَ رَبّى، وَ اِلَيْكَ مَرَدّى، اِبْتَدَاْتَنى بِنِعْمَتِكَ قَبْلَ اَنْ اَكُونَ شَيْئاً***معترفم كه تو پروركار منى و به درگاه تو و بسوى تو بازگشت من است آغازوجودم كردى به نعمت خود پيش از اينكه باشم
مَذْكُوراً، وَخَلَقْتَنى مِنَ التُّرابِ ثُمَّ اَسْكَنْتَنِى الاَْصْلابَ، آمِناً لِرَيْبِ***چيزى در ياد و قابل ذكر آفريدى مرااز خاك و جادادى مرا پشت پدرها آسوده وايمنم داشتى
الْمَنُونِ، وَاخْتِلافِ الدُّهُورِ وَالسِّنينَ، فَلَمْ اَزَلْ ظاعِناً مِنْ صُلْب اِلى***از شائبه مرگ و مسير وگردش دوران و آفات سالها و پى درپى و كوچ كردم از صلب به سوى
رَحِم فى تَقادُم مِنَ الاَْيّامِ الْماضِيَةِ وَالْقُرُونِ الْخالِيَةِ، لَمْ تُخْرِجْنى***رحم در ايام گذشته و قرنهاى گذشته و مرا به جهان
لِرَاْفَتِكَ بى، وَلُطْفِكَ لى، وَاِحْسانِكَ اِلَىَّ فى دَوْلَةِ اَئِمَّةِ الْكُفْرِ، الَّذينَ***نياوردى براى مهر و لطف و احسان خود به من در دوران پيشوايان كفر كه
نَقَضُوا عَهْدَكَ، وَكَذَّبُوا رُسُلَكَ، لكِنَّكَ اَخْرَجْتَنى لِلَّذى سَبَقَ لى مِنَ***شكستند پيمان بندگى تو را و تكذيب كردند رسولان ترا ولى به مهر خود مرابرآوردى در روزكاريكه به علمت
الْهُدَى الَّذى لَهُ يَسَّرْتَنى، وَفيهِ اَنْشَأْتَنى، وَمِنْ قَبْلِ ذلِكَ رَؤُفْتَ بى،***براى راهنمايى من كه ميسركردى برايم و در آن پرورشم دادى و پيش ازآن مهر ورزيدى با
بِجَميلِ صُنْعِكَ وَسَوابِـغِ نِعَمِكَ، فابْتَدَعْتَ خَلْقى مِنْ مَنِىّ يُمْنى،***من خوش رفتارى و نعمت شايانت پديد آوردى آفرينشم را از قطره منى كه ريخته شود
وَاَسْكَنْتَنى فى ظُلُمات ثَلاث، بَيْنَ لَحْم وَدَم وَجِلْد، لَمْ تُشْهِدْنى***جايم دادى درسه تاريكى ميان كوشت و خون و پوست و مراگواه نساختى در
خَلْقى، وَلَمْ تَجْعَلْ اِلَىَّ شَيْئاً مِنْ اَمْرى، ثُمَّ اَخْرَجْتَنى لِلَّذى سَبَقَ لى***خلقتم وكارى از آن به عهده من نگذاشتى سپس در آوردى مرا بخاطر آنچه در علمت گذشته بود از هدايتم
مِنَ الْهُدى اِلَى الدُّنْيا تآمّاً سَوِيّاً، وَحَفِظْتَنى فِى الْمَهْدِ طِفْلاً صَبِيّاً،وَرَزَقْتَنى***به دنيا خلقتى تمام و درست و نگهداريم كردى در گهواره كودك خردى بودم و روزيم دادى از
مِنَ الْغِذآءِ لَبَناً مَرِيّاً، وَعَطَفْتَ عَلَىَّ قُلُوبَ الْحَواضِنِ، وَكَفَّلْتَنى الاُْمَّهاتِ***غذاى شيرگوارا و مهربان كردى بر من دل دايه ها را و كفيلم كردى مادرهاى خويش
الرَّواحِمَ، وَكَلاَْتَنى مِنْ طَوارِقِ الْجآنِّ، وَسَلَّمْتَنى مِنَ الزِّيادَةِ وَالنُّقْصانِ،***و حفظم كردى از آسيب جنيّان و سالم داشتى از زياد و كاستى
فَتَعالَيْتَ يا رَحيمُ يا رَحْمنُ، حتّى اِذَا اسْتَهْلَلْتُ ناطِقاً بِالْكَلامِ،***برترى تو اى مهربان اى بخشنده تا آنكاه كه آغاز سخن كردم و تمام كردى
اَتْمَمْتَ عَلَىَّ سَوابغَ الاِْنْعامِ، وَرَبَّيْتَنى زائِداً فى كُلِّ عام، حَتّى إذَا***بنعمت خودرا بر من به شايانى و پرورشم دادى بفزونى در هرسال تا آنكه كامل كردى؟
اكْتَمَلَتْ فِطْرَتى، وَاعْتَدَلَتْ مِرَّتى، اَوْجَبْتَ عَلَىَّ حُجَتَّكَ بِاَن اَلْهَمْتَنى*** و فطرتم را و اعتدال توانم رسيد لازم آمد بر من حجت تو براى آن كه
مَعْرِفَتَكَ، وَرَوَّعْتَنى بِعَجائِبِ حِكْمَتِكَ، وَاَيْقَظْتَنى لِما ذَرَاْتَ فى***معرفت خود به من الهام كردى و به هراس اندرم نمودى بعجائب حكمت خويش و بيدارم كردى بدانچه آفريدى
سَمآئِكَ وَاَرْضِكَ مِنْ بَدائِعِ خَلْقِكَ، وَنَبَّهْتَنى لِشُكْرِكَ***در آسمانت و زينت از نقشه هاى آفرينش و آكاهم ساختى براى شكر و يا خودت
وَذِكْرِكَ، وَاَوجَبْتَ عَلَىَّ طاعَتَكَ وَعِبادَتَكَ، وَفَهَّمْتَنى ما جآءَتْ بِهِ رُسُلُكَ،***و واجب كردى بر من اطاعت خود را و عبادتت را و فهماندى بر من آنچه رسولانت آوردند
وَيَسَّرْتَ لى تَقَبُّلَ مَرْضاتِكَ، وَمَنَنْتَ عَلَىَّ فى جَميعِ ذلِكَ بِعَونِكَ وَلُطْفِكَ،***وهمواركردى بر من پذيرش مرضاتت ومنت نهادى بر من در همه اينها به كمك و لطف خود
ثُمَّ اِذْ خَلَقْتَنى مِنْ خَيْرِ الثَّرى، لَمْ تَرْضَ لى يا اِلهى نِعْمَةً دُونَ اُخرى،***سپس چون مرا آفريدى از بهترين خاك و نپسند برايم اى معبودم يك نعمت را فقط
وَرَزَقْتَنى مِنْ اَنواعِ الْمَعاشِ، وَصُنُوفِ الرِّياشِ، بِمَنِّكَ الْعَظيمِ الاَْعْظَمِ عَلَىَّ،***بلكه از انواع معاشم روزى دادى و اصناف وابزار زندگيم عطا كردى به مَنّ بزرگت وبزرگتربر من

وَاِحْسانِكَ الْقَديمِ اِلَىَّ، حَتّى اِذا اَتْمَمْتَ عَلَىَّ جَميعَ النِّعَمِ، وَصَرَفْتَ***و احسان ديرين تو به من تاچون هر نعمتى را به من تمام كردى و دور ساختى
عَنّى كُلَّ النِّقَمِ، لَمْ يَمْنَعْكَ جَهْلى وَجُرْأَتى عَلَيْكَ اَنْ دَلَلْتَنى اِلى ما***از من تمام رنجها و بلاها را بازنداشت نادانى ودليريم بر تو كه رهبرى كنى مرا
يُقَرِّبُنى اِلَيْكَ، وَوَفَّقْتَنى لِما يُزْلِفُنى لَدَيْكَ، فَاِنْ دَعَوْتُكَ اَجَبْتَنى***به هر چه مرا به تو نزديك كند توفيقم دهى به هر چه مرا خوش آيند باشد تورا اگر دعايت كردم اجابت كردى
وَاِنْ سَئَلْتُكَ اَعْطَيْتَنى، وَاِنْ اَطَعْتُكَ شَكَرْتَنى، وَاِنْ شَكَرْتُكَ زِدْتَنى، كُلُّ ***و اگر از تو خواستم عطايم كردى و اگر فرمانت بردم قدردانى نمودى واگر شكرت بجاى آوردم افزودى همه
ذلِكَ اِكْمالٌ لاَِنْعُمِكَ عَلَىَّ، وَاِحْسانِكَ اِلَىَّ، فَسُبْحانَكَ سُبْحانَكَ مِنْ مُبْدِى***اين ها را پيرو كامل كردن نعمتهايت بر من واحسانت بر من پس منزهى تو منزه كه آغاز كنند
مُعيد حَميد مَجيد، تَقَدَّسَتْ اَسْمآؤُكَ، وَعَظُمَتْ الاؤُكَ، فَأَىَُّ نِعَمِكَ***و برگرداننده ستوده وبزرگوارى مقدّس است نام هايت وبزرگ است مهربانيهايت كدام نعمت هاى تورا
يااِلهى اُحْصى عَدَداً وَذِكْراً، أَمْ اَىُّ عَطـاياكَ أَقُومُ بِها شُكْراً، وَهِىَ يا***معبودا به شماره در آورم وبيادگار يا كدام عطايت توانم شكركنم و آنها اى
رَبِّ اَكْثَرُ مِنْ اَنْ يُحْصِيَهَا الْعآدّوُنَ، أَوْ يَبْلُغَ عِلْماً بِهَا الْحافِظُونَ، ثُمَّ ما***پروردگاربيش از آنهاست كه شمارندگان آمارگيرند يادر دسترس علم به آنها حافظان باشد پس از
صَرَفْتَ وَدَرَأْتَ عَنّى، اَللّهُمَّ مِنَ الضُرِّ وَالضَّرّآءِ أَكْثَرُ مِمّا ظَهَرَ لى مِنَ***اين هم آنچه گردانيدى و دفع كردى از من خدايا از زيان وسختى بيشتر است از آنچه پديداست برايم
الْعافِيَةِ وَالسَّرّآءِ، وَاَنـَا اَشْهَدُ يا اِلهى بِحَقيقَةِ ايمانى، وَعَقْدِ عَزَماتِ***از عافيت و خوشى و من گواهم معبودا به حقيقت ايمان خود و تصميمات
يَقينى، وَخالِصِ صَريحِ تَوْحيدى، وَباطِنِ مَكْنُونِ ضَميرى، وَعَلائِقِ***متقين و توحيد صريح و خالص خود و باطن ناديدنى نهادم و پيوستهاى
مَجارى نُورِ بَصَرى، وَاَساريرِ صَفْحَةِ جَبينى، وَخُرْقِ مَسارِبِ نَفْسى،***جريان نورديده ام و خطوط صفحه پشيمانيم و رخنه هاى تنفسم
وَخَذاريفِ مارِنِ عِرْنينى، وَمَسارِبِ سِماخِ سَمْعى، وَما ضُمَّتْ وَاَطْبَقَتْ***و نرمه هاى تيغه بينى ام و آزادگيريهاى پرده گوشم و آنچه بچسبد و برهم آيد
عَلَيْهِ شَفَتاىَ، وَحَرَكاتِ لَفْظِ لِسانى، وَمَغْرَزِ حَنَكِ فَمى وَفَكّى، وَمَنابِتِ***بر آن دو لبم و حركات تلفظ زبانم و گرد شگاه آرواره دهانم و محلّ روئيدن
اَضْراسى، وَمَساغِ مَطْعَمى وَمَشْرَبى، وَحِمالَةِ اُمِّ رَأْسى، وَبُلُوعِ فارِغِ***دندانهايم و مايه گوارائى خوردن و نوشيدن من و بارگيرى مغز سرم و لوله بلعيدن
حَبآئِلِ عُنُقى، وَمَا اشْتَمَلَ عَليْهِ تامُورُ صَدْرى، وَحمائِلِ حَبْلِ وَتينى،***درون چنبره گردنم و آنچه درون سيه چال سينه ام و حمايل رشته رگ و تينم
وَنِياطِ حِجابِ قَلْبى، وَأَفْلاذِ حَواشى كَبِدى، وَما حَوَتْهُ شَراسيفُ***و آويزه پره دلم و پاره هاى گوشه و كنار جگرم و آنچه درون خود گيرد و خميدگيهاى
اَضْلاعى، وَحِقاقُ مَفاصِلى، وَقَبضُ عَوامِلى، وَاَطرافُِ اَنامِلى، وَلَحْمى،***دنده هايم و گوديهاى مفاصلم و انقباض عضلات بدنم و اطراف انگشتانم و گوشتم
وَدَمى، وَشَعْرى، وَبَشَرى، وَعَصَبى، وَقَصَبى، وَعِظامى، وَمُخّى، وَعُرُوقى،***و خونم و مويم و پوستم و عصبم و ساقم و استخوانم و مغزم و رگهايم
وَجَميعُِ جَوارِحى، وَمَا انْتَسَجَ عَلى ذلِكَ اَيّامَ رِضاعى، وَما اَقلَّتِ الاَْرْضُ***و همه اعضايم و آنچه بمن روئيده از دوران شير خوردنم و آنچه برخود برداشته زمين
مِنّى، وَنَوْمى، وَيَقَظَتى، وَسُكُونى، وَحَرَكاتِ رُكُوعى وَسُجُودى، اَنْ لَوْ***از من و خوابم و بيداريم و سكونم و حركاتم و ركوع و سجودم كه اگر
حاوَلْتُ وَاجْتَهَدْتُ مَدَى الاَْعصارِ وَالاَْحْقابِ، لَوْ عُمِّرْتُها اَنْ ***بخواهم و تلاش كنم درهمه اعصار و دوران تاريخ بفرض عمرم
أُؤَدِّىَ شُكْرَ واحِدَة مِنْ أَنْعُمِكَ مَا اسْتَطَعْتُ ذلِكَ اِلاّ بِمَنِّكَ، الْمُوجَبِ***وفا كند كه شكرى يك از اين نعمت ها گذارم باز هم نتوانم جز به منّت خودت كه لازم آيد
عَلَىَّ بِهِ شُكْرُكَ اَبَداً جَديداً، وَثَنآءً طارِفاً عَتيداً، اَجَلْ، وَلوْ ***بر من از آن شكر ابدى ديگر و ستايش نو ريشه دارى آرى اگر من
حَرَصْتُ اَنـَا وَالْعآدُّونَ مِنْ اَنامِكَ أَنْ نُحْصِىَ مَدى اِنْعامِكَ سالِفِهِ***حريص باشم و شمارندگان از مردم تو و بشماريم اندازه نعمت بخشى تو در گذشته
وَانِفِهِ ماحَصَرْناهُ عَدَداً، وَلا اَحْصَيناهُ اَمَداً، هَيْهاتَ أنّى ذلِكَ، وَاَنْتَ***و آينده نه شمار آنرا توانم و نه آمار دوران آن را هيهات چگونه عملى باشد و تو
الْمُخْبِرُ فى كِتابِكَ النّاطِقِ، وَالنَّبَأِ الصّادِقِ، وَاِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللهِ***خبردارى از كتاب گويايت و بيان درستت و اگر شماره كنند نعمت خدا را
لا تُحْصُوها، صَدَقَ كِتابُكَ اللّهُمَّ وَاِنْبآؤُكَ، وَبَلَّغَتْ اَنْبِيآؤُكَ ***و شمار آن نتوانيد خدايا كتاب تو و خيرى كه داده ايد راست است و رساندى به پيغمبران
وَرُسُلُكَ ما اَنْزَلْتَ عَلَيْهِمْ مِنْ وَحْيِكَ، وَشَرَعْتَ لَهُمْ وَبِهِمْ مِنْ دينِكَ،***و رسولانت آنچه را نازل كردى بر آنها از وحى خود و تشريع كردى بر آنان وسيله آنان از دينت
غَيْرَ أَنّى يا اِلهى اَشْهَدُ بِجَُهْدى وَجِدّى، وَمَبْلَغِ طاعَتى وَ وُسْعى،***ديگر اينكه اى خداى من گواهم به گوشش و تلاش و سعيم و اندازه اطاعت و وسع و كوشش خود

وَأَقُولُ مُؤْمِناً مُوقِناً، اَلْحَمْدُ للهِِ الَّذى لَمْ يَتَّخِذْ وَلَداً فَيَكُونَ مَوْرُوثاً،***ميگويم از روى عقيده و يقين حمد خدا را كه نگيرد فرزندى تا ارث برندش
وَلَمْ يَكُنْ لَهُ شَريكٌ فى مُلْكِهِ فَيُضآدَُّهُ فيَما ابْتَدَعَ، وَلا وَلِىٌّ مِنَ الذُّلِّ***و نباشد براى او شريكى در ملك تا با او ضدّيت شود در آنچه پديد آرد و نه نگهدارى از خوارى
فَيُرْفِدَهُ فيما صَنَعَ، فَسُبْحانَهُ سُبْحانَهُ، لَوْ كانَ فيهِما الِهَةٌ اِلاَّ اللهُ لَفَسَدَتا***تا كمك او باشد در آنچه بسازد منزه است منزه اگر بود در آنها معبود حقى جز خدا تباه شده بودند
وَتَفَطَّرَتا، سُبْحانَ اللهِ الْواحِدِ الاَْحَدِ الصَّمَدِ الَّذى لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ، ***و از هم ريخته بودند منزه است خداى يگانه يكتا وبى نياز كه فرزند نداشته و فرزند نبوده
وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً اَحَدٌ، اَلْحَمْدُ للهِِ حَمْداً يُعادِلُ حَمْدَ مَلائِكَتِهِ***و نباشد برايش همتا احدى حمد و سپاس براى اوست كه برابر حمد فرشتگان مقرّب
الْمُقَرَّبينَ، وَاَنْبِيآئِهِ الْمُرْسَلينَ، وَصَلَّى اللهُ عَلى خِيَرَتِهِ مُحَمَّد خاتَمِ***و پيامبران مرسل اوست و رحمت خدا بر بهترين خلق خود حضرت محمد خاتم
النَّبِيّينَ وَآلِهِ الطَّيِبينَ الطّاهِرينَ الْمُخلَصينَ وَسَلَّمَ».***پيامبران و آلش كه پاكند و پاكيزه و اخلاص دارندگان و درود.»

پس آن حضرت شروع به سؤال كرد و به دعا كردن اهتمام نمود، در حالى كه اشك از ديدگان مباركش جارى بود، پس گفت:

«اَللّهُمَّ اجْعَلْنى اَخْشاكَ كَانّى اَراكَ، وَاَسْعِدْنى بِتَقويكَ، وَلا تُشْقِنى***خدايا قراربده مرا ترسان از خودت گويا تورا مى بينم و خوش بختم كن به تقواى خود وبدبختم مگردان
بِمَعْصِيَتِكَ، وَخِرْلى فى قَضآئِكَ، وَبارِكْ لى فى قَدَرِكَ، حَتّى لا أُحِبَّ تَعْجيلَ***به نافرمانيت و خيربرايم مقدركن و بركت برايم مقدركن تا كه دوست نداشته باشم آنچه را كه پس انداخته اى
ما اَخَّرْتَ، وَلا تَاْخيرَ ما عَجَّلْتَ، اَللّهُمَّ اجْعَلْ غِناىَ فى نَفْسى، وَالْيَقينَ فى***و نه تاخير آنچه را پيش انداخته اى خداى قرارده مرا بى نيازى در نفسم و يقين در
قَلْبى، وَالاِْخْلاصَ فى عَمَلى، وَالنُّورَ فى بَصَرى، وَالْبَصيرَةَ فى دينى، وَمَتِّعْنى***قلبم و اخلاص در عملم و روشنى درچشمم و بينايى در دينم و بهره ام ده
بِجَوارِحى، وَاجْعَلْ سَمْعى وَبَصَرى اَلْوارِثَيْنِ مِنّى، وَانْصُرْنى عَلى مَنْ ظَلَمَنى،***به اعضايم و گوش و چشمم بفرمانم قرارده و ياورم باش به زيان آنكه ستم كند برمن
وَاَرِنى فيهِ ثارى وَمَـأرِبى، وَاَقِرَّ بِذلِكَ عَيْنى، اَللَّهُمَّ اكْشِفْ كُرْبَتى، وَاسْتُرْ***و بنمابه من انتقام گيرى و آرزوهايم را درباره او و روشن كن بدان چشم را خدايا بر طرف نماگرفتاريم
عَوْرَتى، وَاْغْفِرْ لى خَطيئَتى، وَاخْسَأْ شَيْطانى، وَفُكَّ رِهانى، وَاْجَعْلْ لى***و بپوش عيبم و بيامرزخطايم را و دوركن شيطانم را و رهاكن و مقرركن برايم
يا اِلهى الدَّرَجَةَ الْعُلْيا فِى الاْخِرَةِ وَالاُْوْلى، اَللّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ كَما***اى خداى من درجه بلند ووالا را در آخرت و دنيا خدايا سپاس مخصوص توست
خَلَقْتَنى فَجَعَلْتَنى سَميعاً بَصيراً، وَلَكَ الْحَمْدُ كَما خَلَقْتَنى فَجَعَلْتَنى خَلْقاً***مرا آفريدى و گردانيدى شنوا و بينا و براى توست حمد كه مرا آفريدى و گردانيدى آفريده اى
سَوِيّاً رَحْمَةً بى، وَقَدْكُنْتَ عَنْ خَلْقى غَنِيّاً، رَبِّ بِما بَرَأْتَنْى فَعَدَّلْتَ ***درست به مهرخودت برمن باآنكه بودى از آفرنيشم بى نياز پروردگارا با اينكه پديدم آوردى ومعتدل نمودى
فِطْرَتى، رَبِّ بِما اَنْشَأْتَنى فَاَحْسَنْتَ صُورَتى، رَبِّ بِما اَحْسَنْتَ اِلَىَّ وَفى نَفْسى***آفرينشم را پروردگارا ايجادكردى مرا چه نيگو نقشه ام كشيدى پروردگارا به احسانت به من درباره نفسم
عافَيْتَنى، رَبِّ بِما كَلاَْتَنى وَوَفَّقْتَنى، رَبِّ بِما اَنـَعْمَتَ عَلَىَّ فَهَدَيْتَنى،***و عافيتى كه به من دادى پروردگارا با اينكه حفظم كردى وتوفيقم دادى پروردگارا به من نعمت هدايت دادى
رَبِّ بِما اَوْلَيْتَنى وَمِنْ كُلِّ خَيْر اَعْطَيْتَنى، رَبِّ بِما اَطْعَمْتَنى وَسَقَيْتَنى،***پروردگارا با اينكه در كنارم گرفتى و هرچيزى به من بخشيدى پرورگارا بااينكه طعام به من دادى وسيراب كردى
رَبِّ بِما اَغْنَيْتَنى وَاَقْنَيْتَنى، رَبِّ بِما اَعَنْتَنى وَاَعْزَزْتَنى، رَبِّ بِما***پروردگارا با اينكه بى نياز كردى و نگهم داشتى پروردگارا با اينكه يارى و عزيزم نمودى پروردگارابااينكه
اَلْبَسْتَنى مِنْ سِتْرِكَ الصّافى، وَيَسَّرْتَ لى مِنْ صُنْعِكَ الْكافى، صَلِّ***دربرم كردى از پوشش با صفايت و هموار كردى برايم از صنع كافيت رحمت فرست
عَلى مُحَمَّد وَ الِ مُحَمَّد، وَاَعِنّى عَلى بَوآئِقِ الدُّهُورِ وَصُرُوفِ اللَّيالى***بر محمد و آل محمد وياريم نما پيش آمدهاى ناگوار روزگار وتغييرات و گردش شب ها
وَالاَْيّامِ، وَنَجِّنى مِنْ اَهْوالِ الدُّنْيا وَكُرُباتِ الاْخِرَةِ، وَاكْفِنى شَرَّ ما***و روزها و نجاتم ده از هول و هراس دنيا و گرفتارى آخرت و كفايت كن مرا از شرّ
يَعْمَلُ الظّالِمُونَ فِى الاَْرْضِ، اَللّهُمَّ ما اَخافُ فَاكْفِنى، وَما اَحْذَرُ فَقِنى،***كردارستمگران در روى زمين خدايا از هرچه ترسم كفايتم كن و از هرچه حذر دارم نگه دار
وَفى نَفْسى وَدينى فَاحْرُسْنى، وَفى سَفَرى فَاحْفَظْنى، وَفى اَهْلى وَمالى***و خودم و دينم را حفظ كن و در حال سفرم پس نگه دار مرا و در خاندان و مالم
فَاخْلُفْنى، وَفيما رَزَقْتَنى فَبارِكْ لى وَفى نَفْسى فَذَلِّلْنى، وَفى اَعْيُنِ***جانشين باش و در هر چه روزيم كنى بركت ده برايم و مرا در پيش خودم خواركن و در نظر و چشم
النّاسِ فَعَظِّمْنى، وَمِنْ شَرِّ الْجِنِّ وَالاِْنْسِ فَسَلِّمْنى، وَبِذُنُوبى فَلا تَفْضَحْنى،***مردم بزرگم نما و از شرّ جنّ و انس سالمم دار و به سبب گناهانم رسوامكن مرا
وَبِسَريرَتى فَلا تُخْزِنى، وَبِعَمَلى فَلا تَبْتَلِنى، وَنِعَمَكَ فَلا تَسْلُبْنى،***و بباطنم رسوايم مكن و به دانشم گرفتارم مكن و نعمتت از من مبر و سلب منما
وَاِلى غَيْرِكَ فَلا تَكِلْنى، اِلهى اِلى مَنْ تَكِلُنى، اِلى قَريب فَيَقْطَعُنى،***و به ديگرى مرا وامگذار خدايا به چه كسى واگذارى مرا به خويشاوندى كه قطع نظر از من كند
اَمْ اِلى بَعيد فَيَتَجَهَّمُنى، اَمْ اِلَى الْمُسْتَضْعَفينَ لى، وَاَنْتَ رَبّى وَمَليكُ اَمْرى،***يا بيگانه اى كه با من تر شرويى كند يا كسانى كه خوارم شمرند با اينكه تو پروردگار من و صاحب اختيار منى
اَشْكُو اِلَيْكَ غُرْبَتى وَبُعْدَ دارى، وَهَوانى عَلى مَنْ مَلَّكْتَهُ اَمْرى، اِلهى***به توشكايت برم از غربتى خود و دورى وطن و خواريم نزد كسيكه او را صاحب اختيار كردى خدايا
فَلا تُحْلِلْ عَلَىَّ غَضَبَكَ، فَاِنْ لَمْ تَكُنْ غَضِبْتَ عَلَىَّ فَلا اُبالى، سُبْحانَكَ***وارد مكن بر من خشمت را اگر تو بر من خشم كنى باكى ندارم منزهى تو
غَيْرَ اَنَّ عافِيَتَكَ اَوْسَعُ لى، فَاَسْئَلُكَ يا رَبِّ بِنُورِ وَجْهِكَ الَّذى***جز اينكه عافيت تو وسيعتراست برايم از تو خواهم پروردگارا به نور وجه تو كه
اَشْرَقَتْ لَهُ الاَْرْضُ وَالسَّمواتُ، وَكُشِفَتْ بِهِ الظُّلُماتُ، وَصَلُحَ بِهِ اَمْرُ***روشن شده از آن زمين و آسمانها و بر افتاد بدان تاريكى ها و نيك شدبدان كار
الاَْوَّلينَ وَالاْخِرينَ، اَنْ لا تُميتَنى عَلى غَضَبِكَ، وَلا تُنْزِلَ بى سَخَطَكَ،***اولين و آخرين كه مرا نميرانى بر خشمت و نازل نكنى بر من غصبت را
لَكَ الْعُتْبى لَكَ الْعُتْبى حَتّى تَرْضى قَبْلَ ذلِك، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ، رَبَّ***از تو عذر خواهم عذر خواهم تا خشنود شوى پيش از آن نيست معبود حقى جز تو پروردگار

الْبَلَدِالْحَرامِ، وَالْمَشْعَرِالْحَرامِ، وَالْبَيْتِ الْعَتيقِ الَّذى اَحْلَلْتَهُ الْبَرَكَةَ،***بلد محرم و مشعر حرام و خانه قديم كعبه كه نازل و فرود آوردى بركت را
وَجَعَلْتَهُ لِلنّاسِ اَمْناً، يا مَنْ عَفا عَنْ عَظيمِ الذُّنُوبِ بِحِلْمِهِ، يا مَنْ***و مقرر كردى آن را براى مردم محل امن اى كه بگذرد از گناه بزرگ به بردباريش اى كه
اَسْبَغَ النَّعْمآءَ بِفَضْلِهِ، يا مَنْ اَعْطَى الْجَزيلَ بِكَرَمِهِ، يا عُدَّتى فى***شايان و فروان كند نعمت را به فضل خود اى كه عطا كند فراوان به كرم خود اى كه آماده برايم در
شِدَّتى، يا صاحِبى فى وَحْدَتى، يا غِياثى فى كُرْبَتى، يا وَلِيّى فى نِعْمَتى،***در سختى اى يارم در تنهايى اى داد رسم در گرفتارى اى سرپرست نعمتم
يا اِلـهى وَاِلـهَ آبائى اِبْراهيمَ وَاِسْماعيلَ وَاِسْحقَ وَيَعْقُوبَ وَرَبَّ جَبْرَئيلَ***اى معبود من و معبود پدرانم حضرت ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و پروردگار جبرئيل
وَميكائيلَ وَاِسْرافيلَ، وَربَّ مُحَمَّد خاتِمِ النَّبِيّينَ وَ الِهِ الْمُنْتَجَبينَ، وَمُنْزِلَ***و ميكائيل و اسرافيل و پروردگار محمد خاتم پيامبران و اولاد برگزيده اش نازل كننده
التَّوريةِ وَالاِْ نْجيلِ وَالزَّبُورِ وَالْفُرْقانِ، وَمُنَزِّلَ كـهيعص وَطـه وَيس***تورات و انجيل و زبور و فرقان و نازل كننده كهيعص و طه و يس
وَالْقُرآنِ الْحَكيمِ، اَنْتَ كَهْفى حينَ تُعْيينِى الْمَذاهِبُ فى سَعَتِها،***و قرآن با حكمت تو پناه منى آن گاه كه بمانم از همه راهها هرچه وسيع باشند
وَتَضيقُ بِىَ الاَْرْضُ بِرُحْبِها، وَلَوْ لا رَحْمَتُكَ لَكُنْتُ مِنَ الْهالِكينَ،***و تنگ شود بر من زمين پهناور و اگر نباشد رحمت تو باشم از هلاك شدكان

وَاَنْتَ مُقيلُ عَثْرَتى، وَلَوْ لا سَتْرُكَ اِيّاىَ لَكُنْتُ مِنَ الْمَفْضُوحينَ، وَاَنْتَ***و تويى پذيرنده لغزش من و اگر نبود پرده پوشى تو بر من ميباشم از رسوا شدكان و تويى
مُؤَيِّدى بِالنَّصْرِ عَلى اَعْدآئى، وَ لَوْ لا نَصْرُكَ اِيّاىَ لَكُنْتُ مِنَ الْمَغْلُوبينَ،***كمك من به يارى بردشمنان خودم و اگر يارى تو نباشد ميباشم از شكست خوردگان
يا مَنْ خَصَّ نَفْسَهُ بِالسُّمُوِّ وَالرِّفْعَةِ، فَاَوْلِيآئُهُ بِعِزِّهِ يَعْتَزُّونَ، يا مَنْ***ايكه خود را اختصاص دادى به بلندى و برترى و دوستانش به عزت او عزيزند اى آنكه
جَعَلَتْ لَهُ الْمُلوُكُ نيرَ الْمَذَلَّةِ عَلى اَعْناقِهِمْ، فَهُمْ مِنْ سَطَواتِهِ خائِفُونَ،***پادشاهان يوغ خوارى او را برگردن دارند و ايشان از سيطره و سطوتش ترسانند
يَعْلَمُ خائِنَةَ الاَْعْيُنِ وَما تُخْفِى الصُّدُورُ، وَ غَيْبَ ما تَاْتى بِهِ الاَْزْمِنَةُ***ميداند خيانت چشم ها را و آنچه نهان كند سينه ها و غيب آينده دورانهارا
وَالدُّهُورُ، يا مَنْ لا يَعْلَمُ كَيْفَ هُوَ اِلاّ هُوَ، يا مَنْ لا يَعْلَمُ ما هُوَ اِلاّ هُوَ، يا***و روزگارها را ايكه نميداند چگونه است او جز او ايكه نميداند چيست او جزاو اى
مَنْ لا يَعْلَمُهُ اِلاّ هُوَ، يا مَنْ كَبَسَ الاَْرْضَ عَلَى الْمآءِ، وَسَدَّ الْهَوآءَ***كه نداند او را جز او ايكه فشرده است زمين را بر آب و بسته است هوا را
بِالسَّمآءِ، يا مَنْ لَهُ اَكْرَمُ الاَْسْمآءِ، يا ذَاالْمَعْرُوفِ الَّذى لا يَنْقَطِعُ اَبَداً،***به آسمان ايكه براى او گرايترين نامهاست ايكه احسانش قطع نشود هرگز
يا مُقَيِّضَ الرَّكْبِ لِيُوسُفَ فِى الْبَلَدِ الْقَفْرِ، وَمُخْرِجَهُ مِنَ الْجُبِّ، وَجاعِلَهُ***اى فرود آرنده كاروان براى نجات يوسف در بيابان بى آب و بيرون آورنده او از چاه وقراردهنده او

بَعْدَ الْعُبُودِيَّةِ مَلِكاً، يا رادَّهُ عَلى يَعْقُوبَ بَعْدَ اَنِ ابْيَضَّتْ عَيْناهُ***پس از بندگى به سلطنت اى برگرداننده يوسف به يعقوب پس از آنكه سفيد شد چشمانش
مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ كَظيمٌ، يا كاشِفَ الضُّرِّ وَالْبَلْوى عَنْ اَيُّوبَ، وَمُمْسِكَ***و آكنده از اندوه بود اى بر طرف كننده زيان و بلا از ايوّب و نگهدار
يَدَىْ اِبْراهيمَ عَنْ ذَبْحِ ابْنِهِ بَعْدَ كِبَرِ سِنِّهِ وَفَنآءِ عُمُرِهِ، يا مَنِ اسْتَجابَ***دودست ابراهيم از ذبح فرزندش پس از كبر سنّ او و رفتن عمرش ايكه مستجاب كرد
لِزَكَرِيّا فَوَهَبَ لَهُ يَحْيى، وَلَمْ يَدَعْهُ فَرْداً وَحيداً، يا مَنْ اَخْرَجَ يُونُسَ***براى ذكريا و بخشيد به او يحيى را و مگذاشت او را تك و تنها ايكه بر آورد يونس پيغمبر را
مِنْ بَطْنِ الْحُوتِ، يا مَنْ فَلَقَ الْبَحْرَ لِبَنى اِسْرآئيلَ فَاَنْجاهُمْ، وَجَعَلَ***از شكم ماهى اى كه شكافت دريا را براى بنى اسرائيل و نجاتشان داد و مقرر كرد
فِرْعَوْنَ وَجُنُودَهُ مِنَ الْمُغْرَقينَ، يا مَنْ اَرْسَلَ الرِّياحَ مُبَشِّرات بَيْنَ***فرعون و لشكرش را از زمره غرق شدگان ايكه فرستاد بادها را مژده بخش پيش
يَدَىْ رَحْمَتِهِ، يا مَنْ لَمْ يَعْجَلْ عَلى مَنْ عَصاهُ مِنْ خَلْقِهِ، يا مَنِ اسْتَنْقَذَ***از باران رحمتش ايكه شتاب نكند بر آنكه نافرمانيش كند از خلقش اى كه نجات داد
السَّحَرَةَ مِنْ بَعْدِ طُولِ الْجُحُودِ، وَقَدْ غَدَوْا فى نِعْمَتِهِ يَاْكُلُونَ رِزْقَهُ***ساحران را پس از عمرى بى دينى و انكار و هم وارد و در نعمت او بودند روزى او ميخورند
وَيَعْبُدُونَ غَيْرَهُ، وَقَدْ حآدُّوهُ وَنآدُّوهُ وَكَذَّبُوا رُسُلَهُ، يا اَللهُ يا اَللهُ ***وپرستش ديگرى مى كردند با او مخالفت و برابرى مى كردند و تكذيب كردند رسولانش را اى خدا اى خدا

يابَدىُ، يا بَديعُ لا نِدَّلَكَ، يا دآئِماً لا نَفادَ لَكَ، يا حَيّاً حينَ لا حَىَّ،***اى آغاز و پديد آورنده بى همتا اى پاينده بى فنا اى زنده آنگاه كه زنده اى نباشد
يا مُحْيِىَ الْمَوْتى، يا مَنْ هُوَ قآئِمٌ عَلى كُلِّ نَفْس بِما كَسَبَتْ، يا مَنْ قَلَّ***اى زنده كننده مرده ها ايكه بر سرهر كس آن آورى كه كرده است است كه اندك
لَهُ شُكْرى فَلَمْ يَحْرِمْنى، وَعَظُمَتْ خَطيئَتى فَلَمْ يَفْضَحْنى، وَرَ انى عَلَى***تو را شكر كرده ام و محرومم نكردى و بزرگ شد خطايم و رسوايم نكردى و ديدى در
الْمَعاصى فَلَمْ يَشْهَرْنى، يا مَنْ حَفِظَنى فى صِغَرى، يا مَنْ رَزَقَنى فى كِبَرى،***گناهم و معرفيّم نكردى ايكه در كوچگى نگهم داشتى ايكه روزيم دادى در بزرگسالى
يا مَنْ اَياديهِ عِنْدى لا تُحْصى، وَنِعَمُهُ لا تُجازى، يا مَنْ عارَضَنى بِالْخَيْرِ***ايكه نعمت ها او نزد من شماره نشود و نعمت هاى او عوضى ندارد اى كه روبروشد بر من به خير
وَالاِْحْسانِ وَعارَضْتُهُ بِالاِْسائَةِ وَالْعِصْيانِ، يا مَنْ هَدانى لِلاْيمانِ مِنْ قَبْلِ***و احسان و روبرو شدم او را بدكردارى و نافرمانى اى كه راهنمايى كرد مرا به ايمان پيش از آنكه
اَنْ اَعْرِفَ شُكْرَ الاِْمْتِنانِ، يا مَنْ دَعَوْتُهُ مَريضاً فَشَفانى، وَعُرْياناً***شكر احسان او را دريابم اى كه خواندم او را در حال بيمارى و درمانم كرد و در برهنگى
فَكَسانى، وَجـائِعاً فَاَشْبَعَنى، وَعَطْشانَ فَاَرْوانى، وَذَليلاً فَاَعَزَّنى،***پوشانيد مرا و در گرسنگى پس سيرم كرد و در تشنگى پس سيرابم كرد و از خوارى پس عزّتم داد
وَجاهِلاً فَعَرَّفَنى، وَ وَحيداً فَكَثَّرَنى، وَغائِباً فَرَدَّنى، وَمُقِلاًّ فَاَغْنانى،***و درنادانى پس معرفتم بخشيد و در تنهايى فزونم كرد و از غربتم پس باز گردانيد و در ندارى توانگرم كرد
وَمُنْتَصِراً فَنَصَرَنى، وَغَنِيّاً فَلَمْ يَسْلُبْنى، وَاَمْسَكْتُ عَنْ جَميعِ ذلِكَ فَابْتَدَاَنى،***و در كمك جويى پس ياريم كرد و در توانگرى من سلب نفرمود و از همه اين ها سكوت كردم و توآغازنمودى

فَلَكَ الْحَمْدُ وَالشُّكْرُ، يا مَنْ اَقالَ عَثْرَتى، وَنَفَّسَ كُرْبَتى، وَاَجابَ***پس براى توست سپاس و شكر اى كه در گذشتى از لغزشم و بر طرف كردى گرفتاريم و اجابت كرد
دَعْوَتى، وَسَتَرَ عَوْرَتى، وَغَفَرَ ذُنُوبى، وَبَلَّغَنى طَلِبَتى، وَنَصَرَنى عَلى عَدُوّى،***دعايم و پوشيد عيبم و آمرزيد گناهانم و رساندم به مقصودم و ياريم كرد بردشمنم
وَاِنْ اَعُدَّ نِعَمَكَ وَمِنَنَكَ وَكَرائِمَ مِنَحِكَ لا اُحْصيها، يا مَوْلاىَ، اَنْتَ ***و اگر بشمارم نعمت ها و منّت ها و بخشش هاى گراميت را نتوانم بشمارم اى مولايم تويى كه
الَّذى مَنَنْتَ، اَنْتَ الَّذى اَنْعَمْتَ، اَنْتَ الَّذى اَحْسَنْتَ، اَنْتَ الَّذى***منّت نهادى تويى كه نعمت دادى به من تويى كه احسانم كردى تويى كه
اَجْمَلْتَ، اَنْتَ الَّذى اَفْضَلْتَ، اَنْتَ الَّذى اَكْمَلْتَ، اَنْتَ الَّذى رَزَقْتَ، ***رفتارنيك با من داشتى تويى كه فضيلتم دادى تويى كه كاملم كردى تويى كه روزيم دادى
اَنْتَ الَّذى وَفَّقْتَ، اَنْتَ الَّذى اَعْطَيْتَ، اَنْتَ الَّذى اَغْنَيْتَ، اَنْتَ الَّذى***تويى كه توفيقم عطا كردى تويى كه عطايم نمودى تويى كه بى نيازم كردى تويى كه
اَقْنَيْتَ، اَنْتَ الَّذى اوَيْتَ، اَنْتَ الَّذى كَفَيْتَ، اَنْتَ الَّذى هَدَيْتَ، اَنْتَ***نگهم داشتى تويى كه مأوايم دادى و كفايت كارم كردى تويى كه هدايتم نمودى تويى
الَّذى عَصَمْتَ، اَنْتَ الَّذى سَتَرْتَ، اَنْتَ الَّذى غَفَرْتَ، اَنْتَ الَّذى اَقَلْتَ،***كه خوددارم كردى تويى كه پرده بر من پوشيدى تويى كه آمرزيدى تويى كه از من در گذشتى
اَنْتَ الَّذى مَكَّنْتَ، اَنْتَ الَّذى اَعْزَزْتَ، اَنْتَ الَّذى اَعَنْتَ، اَنْتَ الَّذى***تويى كه پابرجايم كردى تويى كه عزيزم داشتى تويى كه كمك دادى مرا تويى كه
عَضَدْتَ، اَنْتَ الَّذى اَيَّدْتَ، اَنْتَ الَّذى نَصَرْتَ، اَنْتَ الَّذى شَفَيْتَ، اَنْتَ***بازويم گرفتى تويى كه تأييدم كردى تويى كه ياورم شدى تويى كه شفائم بخشيدى تويى
الَّذى عافَيْتَ، اَنْتَ الَّذى اَكْرَمْتَ، تَبارَكْتَ وَتَعالَيْتَ، فَلَكَ الْحَمْدُ***كه عافيتم دادى تويى كه گراميم داشتى تو مباركى و برترى پس حمد براى توست
دآئِماً، وَلَكَ الشُّكْرُ واصِباً اَبَداً، ثُمَّ اَنـَا يا اِلهىَ الْمُعْتَرِفُ بِذُنُوبى***هميشه و از آن توست شكر ثابت و ابدى سپس معبودا منم معترف به گناهان خودم
فَاغْفِرْها لى، اَنـَا الَّذى اَسَاْتُ، اَنـَا الَّذى اَخْطَاْتُ، اَنـَا الَّذى هَمَمْتُ،***بيامرز برايم آنها را من هستم كه بد كردم و منم كه خطا كردم منم كه همّت گماردم
اَنـَا الَّذى جَهِلْتُ، اَنـَا الَّذى غَفَلْتُ، اَنـَا الَّذى سَهَوْتُ، اَنـَا الَّذِى اعْتَمَدْتُ،***و منم كه نادانى كردم منم كه غافلم و منم كه فراموش كارم منم كه اعتماد دارم
اَنـَا الَّذى تَعَمَّدْتُ، اَنـَا الَّذى وَعَدْتُ، وَاَنـَا الَّذى اَخْلَفْتُ، اَنـَا الَّذى ***منم كه تعمّد مى كنم منم كه وعده ميدهم و منم كه خلف وعده مى كنم منم كه
نَكَثْتُ، اَنـَا الَّذى اَقْرَرْتُ، اَنـَا الَّذِى اعْتَرَفْتُ بِنِعْمَتِكَ عَلَىَّ وَعِنْدى،***پيمان شكنم منم كه اقرار دارم منم كه معترفم به نعمت تو بر من و نزد من و
وَاَبوُءُ بِذُنُوبى فَاغْفِرْها لى، يا مَنْ لا تَضُرُّهُ ذُنُوبُ عِبادِهِ، وهُوَ الَغَنِىُّ***سنگين بارم به گناهانم بيامرز آنهارا اى كه زيانش ندارد گناهان بندگانش و اوست بى نياز
عَنْ طاعَتِهِمْ، وَالْمُوَفِّقُ مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْهُمْ بِمَعُونَتِهِ وَرَحْمَتِهِ، فَلَكَ الْحَمْدُ ***از طاعت آنها و توفيق ده هر كه عمل صالح انجام دهد از آنها به كمك و رحمتش پس براى توست سپاس
اِلـهى وَسَيِّدى، اِلـهى اَمَرْتَنى فَعَصَيْتُكَ، وَنَهَيْتَنى فَارْتَكَبْتُ نَهْيَكَ،***خداى من و آقاى من معبودا فرمانم دادى و نافرمانيت كردم و نهيم كردى مرتكب شدم قدغن تورا
فَاَصْبَحْتُ لا ذا بَرآءَة لى فَاَعْتَذِرُ، وَلاذا قُوَّة فَاَنْتَصِرُ، فَبِأَىِّ شَىْء***واكنون بجايى در آمده ام كه نه اسباب تبرئه دارم تا معذرت خواهم و نه توانايى تاپيروز گردم باچه رويى
اَسْتَقْبِلُكَ يا مَوْلاىَ، اَبِسَمْعى اَمْ بِبَصَرى اَمْ بِلِسانى اَمْ بِيَدى اَمْ***برابرت آيم اى مولايم آيا با گوشم يا چشم يا زبانم يا دستم يا
بِرِجْلى، اَلـَيْسَ كُلُّها نِعَمَكَ عِندى، وَبِكُلِّها عَصَيْتُكَ يا مَوْلاىَ، ***پايم با آن همه نيست اين ها نعمت تو نزد من؟ و به همه آنها نافرمانيت كردم اى آقايم
فَلَكَ الْحُجَّةُ وَالسَّبيلُ عَلَىَّ، يا مَنْ سَتَرَنى مِنَ الاْباءِ وَالاُْمَّهاتِ اَنْ***حق با توست و مسئوليت با من اى كه پرده پوشم كردى از نظر پدران و مادران تا
يَزجُرُونى، وَمِنَ الْعَشائِرِ وَالاِْخْوانِ اَنْ يُعَيِّرُونى، وَمِنَ السَّلاطينِ اَنْ***مرانرانند و از خويشان وبرادران تا سرزنشم نكردند و از سلاطين تا
يُعاقِبُونى، وَلَوِ اطَّلَعُوا يا مَوْلاىَ عَلى مَا اطَّلَعْتَ عَلَيْهِ مِنّى اِذاً ما***تا شكنجه ام ندادند و اگر مطّلع شده بودند اى آقايم بر آنچه تو مطّلعى بر آن از من
اَنْظَرُونى، وَلَرَفَضُونى وَقَطَعُونى، فَها اَنـَا ذا يا اِلـهى بَيْنَ يَدَيْكَ ***به من مهلت نميدادند ورهايم مى كردند و از من قطع مى نمودند من اكنون اى معبودم درپيشگاه تو ايستاده ام

يا سَيِّدى خاضِعٌ ذَليلٌ حَصيرٌ حَقيرٌ، لا ذُو بَرآئَة فَاَعْتَذِرُ، وَلا ذُو***اى آقايم با حال خضوع و خوارى ودر ماندگى و كوچگى نه وسيله تبرئه جوئى دارم تا عذر خواهم و
قُوَّة فَاَنْتَصِرُ، وَلا حُجَّة فَاَحْتَجُّ بِها، وَلا قائِلٌ لَمْ اَجْتَرِحْ وَلَمْ اَعْمَلْ***نه توانايى تا پيروز كردم و نه دليلى دارم كه بيارم و نه توانم گفت كه بدنكرم و مرتكب
سُوءاً وَما عَسَى الْجُحُودَ، وَلَوْ جَحَدْتُ يا مَوْلاىَ يَنْفَعُنى، كَيْفَ وَاَنّى***كاربد شدم كه منكر شوم و اگر منكر شوم اى مولايم سود ميبرم ولى چگونه و كجا
ذلِكَ، وَجَوارِحى كُلُّها شاهِدَةٌ عَلَىَّ بِما قَدْ عَمِلْتُ، وَعَلِمْتُ يَقيناً ***با اينكه همه اعضايم گواه بر من مى باشد بدان چه كردم و ميدانم يقيّن
غَيْرَ ذى شَكٍّ اَنَّكَ سآئِلى مِنْ عَظايِمِ الاُْمُورِ، وَاَنَّكَ الْحَكَمُ الْعَدْلُ***و بى ترديد كه تو از من سوال خواهى كرد از كارهاى بزرگ و توداور عادلى
الَّذى لاتَجُورُ، وَعَدْلُكَ مُهْلِكى، وَمِنْ كُلِّ عَدْلِكَ مَهْرَبى، فَاِنْ تُعَذِّبْنى***كه خلافى در حكمت نيست و عدل تو نابودكن من است و از هرگونه عدالت گريزانم اگر عذابم كنى
يا اِلـهى فَبِذُنُوبى بَعْدَ حُجَّتِكَ عَلَىَّ، وَاِنْ تَعْفُ عَنّى فَبِحِلْمِكَ وَجُودِكَ***اى خدا به گناهانم باشم بعد از حجت تو برمن و اگر بگذرى از من از بردبارى و بخشش
وَكَرَمِكَ، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ الظّالِمينَ، لا اِلهَ ***و كرم توست نيست معبود حقى جز تو منزهى تو من مى باشم از ظالمان نيست معبود حقى
اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ الْمُسْتَغْفِرينَ، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ***جز تو منزهى تو براستى من از آمرزش جويانم نيست معبود حقى جز تو منزهى تو
اِنّى كُنْتُ مِنَ الْمُوَحِّدينَ، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ الْخآئِفينَ،***من مى باشم از موحدان نيست معبود حقى جز تو منزهى تو منم از ترسندگان
لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ الْوَجِلينَ، لا اِلهَ اِلاّاَنْتَ ***نيست معبود حقى جز توو منزهى تو منم از زمره هراسناكان نيست معبود حقى جز تو
سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ الرَّاجينَ، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ***منزهى تو منم از اميدواران نيست معبود حقى جز تو منزهى تو من مى باشم از
الرّاغِبينَ، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ الْمُهَلِّلينَ، لا اِلهَ اِلاّ***مشتاقان نيست معبود حقى جز تو منزهى تو من مى باشم از تهليل گويان نيست معبودى جز
اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ السّـآئِلينَ، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ***تو منزهى تو منم از سائلان نيست معبودى جز تو منزهى تو من مى باشم
مِنَ الْمُسَبِّحينَ، لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ اِنّى كُنْتُ مِنَ الْمُكَبِّرينَ، لااِلهَ***از تسبيح گويان نيست معبودى حقى جز تو منزهى تو من مى باشم از تكبير گويان نيست معبودى
اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ رَبّى وَرَبُّ ابآئِىَ الاَْوَّلينَ، اَللّهُمَّ هذا ثَنائى عَلَيْكَ***جز تو منزهى تو پروردگام و پروردگار پدران نخستينم بار خدايا اين است ثناى من بر تو
مُمَجِّداً، وَاِخْلاصى لِذِكْرِكَ مُوَحِّداً، وَاِقْرارى بِـالائِكَ مُعَدِّداً، وَ***براى تمجيد و اخلاص من بياد تو براى توحيد اقرارم بر به مهربانيهايت براى شمارش و
اِنْ كُنْتُ مُقِرّاً اَنّى لَمْ اُحْصِها لِكَثْرَتِها وَسُبُوغِها وَتَظاهُرِها وَتَقادُمِها***گرچه معترفم كه نتوانم آنها را شمرد براى آنكه بسيارند و فراوانند و آشكار و از قديم
اِلى حادِث، ما لَمْ تَزَلْ تَتَعَهَّدُنى بِهِ مَعَها مُنْذُ خَلَقْتَنى وَبَرَاْتَنى مِنْ***تاكنون هميشه مرا ياد آورى كردى بدان به آنها از آنگاه كه مرا آفريدى و پديد آوردى مرا از
اَوَّلِ الْعُمْرِ مِنَ الاِْغْنآءِ مِنَ الْفَقْرِ وَكَشْفِ الضُّرِّ وَ تَسْبيبِ الْيُسْرِ وَدَفْعِ***آغاز عمرم باتوانگرى از فقر و بر طرف كردن تنگدستى و سبب سازى براى سهولت
الْعُسْرِ وَتَفريجِ الْكَرْبِ وَالْعافِيَةِ فِى الْبَدَنِ وَالسَّلامَةِ فِى الدّينِ،***و جلوگيرى از سختى و گشايش از گرفتارى و عافيت در تن و سلامت در ديانت
وَلَوْ رَفَدَنى عَلى قَدْرِ ذِكْرِ نِعْمَتِكَ جَميعُ الْعالَمينَ مِنَ الاَْوَّلينَ وَالاْخِرينَ***و اگر همراه من شوند براى اندازه ياد آورى نعمتت همه جهانيان از اولين و آخرين
ما قَدَرْتُ وَلاهُمْ عَلى ذلِكَ، تَقَدَّسْتَ وَتَعالَيْتَ مِنْ رَبٍّ كَريم عَظيم***نه من توانا بر آن مى باشم و نه آنان مقدسى و برترى اى پروردگار كريم بزرگ
رَحيم، لا تُحْصى الاؤُكَ، وَلا يُبْلَغُ ثَنآؤُكَ، وَلا تُكافى نَعْمآؤُكَ، صَلِّ عَلى***مهربان شمرده نشود نعمت هاى تو و نرسند به ستايش تو و پاداش ندارد نعمت هايت درود فرست بر
مُحَمَّد وَ الِ مُحَمَّد، وَاَتْمِمْ عَلَيْنا نِعَمَكَ، وَاَسْعِدْنا بِطاعَتِكَ، سُبْحانَكَ***محمد و آل محمد و تمام كن بر مانعمت خود را و سعادتمندكن مارا به طاعت خود منزهى تو
لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ، اَللَّهُمَّ اِنَّكَ تُجيبُ الْمُضْطَرَّ وَتَكْشِفُ السُّوءَ، وَتُغيثُ***گرفتار را و شفادهى بيمار را وبى نياز كنى درويش را وببندى شكسته را و ترحم كنى خود سال را
الْمَكْرُوبَ، وَتَشْفِى السَّقيمَ، وَتُغْنِى الْفَقيرَ، وَتَجْبُرُ الْكَسيرَ، وَتَرْحَمُ الصَّغيرَ،***گرفتار را و شفادهى بيمار را وبى نياز كنى دوريش را و ببندى شكسته را و ترحم كنى خرد سال را

وَتُعينُ الْكَبيرَ، وَلَيْسَ دُونَكَ ظَهيرٌ، وَلا فَوْقَكَ قَديرٌ، وَاَنْتَ الْعَلِىُّ***و يارى كنى سالخورده را جز تو پشيتبانى نيست و نه بالاى دست توتوانايى و تويى والا
الْكَبيرُ، يا مُطْلِقَ الْمُكَبَّلِ الاَْسيرِ، يا رازِقَ الطِّفْلِ الصَّغيرِ، يا عِصْمَةَ***و بزرگ اى رها كننده اسير در كنده اى روزى دهنده طفل كوچك اى نكهدار
الْخآئِفِ الْمُسْتَجيرِ، يا مَنْ لا شَريكَ لَهُ وَلا وَزيرَ، صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ***ترسان پناهنده اى كه شريك ندارد و نه وزير رحمت فرست بر محمد و
الِ مُحَمَّد، وَاَعْطِنى فى هذِهِ الْعَشِيَّةِ، اَفْضَلَ ما اَعْطَيْتَ وَاَنـَلْتَ ***آل محمد و بده به من در اين شب بهتر آنچه دادى و بخشيدى
اَحَداً مِنْ عِبادِكَ مِنْ نِعْمَة تُوليها، وَ الاء تُجَدِّدُها، وَبَلِيَّة تَصْرِفُها،***به يكى از بندگانت از نعمتى كه عطا كردى و مهربانيها كه تازه كردى و بلاها كه بگردانى
وَكُرْبَة تَكْشِفُها، وَدَعْوَة تَسْمَعُها، وَحَسَنَة تَتَقَبَّلُها، وَسَيِّئَة تَتَغَمَّدُها،***و گرفتارى كه بر طرف كنى و دعايى كه بشنوى وحسنه اى كه بپذيرى وبدكردارى كه بپوشى آن را
اِنَّكَ لَطيفٌ بِما تَشآءُ خَبيرٌ، وَعَلى كُلِّ شَىْء قَديرٌ، اَللَّهُمَّ اِنَّكَ اَقْرَبُ***زيرا تو بالطفى به هرچه خواهى آكاههى و بر هر چيز توانايى خدايا تو نزديك تر
مَنْ دُعِىَ، وَاَسْرَعُ مَنْ اَجابَ، وَاَكْرَمُ مَنْ عَفى، وَاَوْسَعُ مَنْ اَعْطى، ***كسى باشى كه بخوانند زودتر اجابت كنى و كريم تر كسى هستى كه بگذرى و پرعطاتر هر كه عطا كند
واَسْمَعُ مَنْ سُئِلَ، يا رَحمنَ الدُّنْيا وَالاْخِرَةِ وَرحيمَهُما، لَيْسَ كَمِثْلِكَ***وشنواتر كسى كه از او بخواهند اى بخشاينده دنيا و آخرت ومهربان هر دو نيست بمانندت
مَسْئُولٌ وَلا سِواكَ مَاْمُولٌ، دَعَوْتُكَ فَاَجَبْتَنى، وَسَئَلْتُكَ فَاَعْطَيْتَنى،***درخواست شده و جز تو آرزو شده اى نيست تو را خواندم و اجابت كردى و از تو خواستم عطا كردى
وَرَغِبْتُ اِلَيْكَ فَرَحِمْتَنى، وَوَثِقْتُ بِكَ فَنَجَّيْتَنى، وَفَزِعْتُ اِلَيْكَ***به تو رو كردم ترحم نمودى و به تو اعتماد كردم و نجاتم دادى و هراسناك بودم به درگاهت
فَكَفَيْتَنى، اَللّهُمَّ فَصَلِّ عَلى مُحَمَّد عَبْدِكَ وَرَسُولِكَ وَنَبِيِّكَ، وَعَلى الِهِ ***كفايتم كردى خدايا پس درود فرست بر محمد بنده تو و رسولت و پيغمبرت و برخاندانش
الطَّيِّبينَ الطّاهِرينَ اَجْمَعينَ، وَتَمِّمْ لَنا نَعْمآئَكَ، وَهَنِّئْنا عَطآئَكَ،***كه پاك و پاگيزه اند همه و تمام كن به مانعمت هايت و گواراكن بر ماعطايت را
وَاكْتُبْنا لَكَ شاكِرينَ، وَلاِلائِكَ ذاكِرينَ، امينَ امينَ رَبَّ الْعالَمينَ،***و بنويس مارا براى خود شكرگذار و براى نعمت هاى خود ياد آور آمين آمين اى پروردگار جهانيان
اَللّهُمَّ يا مَنْ مَلَكَ فَقَدَرَ، وَقَدَرَ فَقَهَرَ، وَعُصِىَ فَسَتَرَ، وَاسْتُغْفِرَ فَغَفَرَ،***خدايا اى آن كه مالك است توانا و توانائيست قاهر و نافرمانيش گردند واو پوشاند و آمرزش جويند بيامرزد
يا غايَةَ الطّالِبينَ الرّاغِبينَ، وَمُنْتَهى اَمَلِ الرّاجينَ، يا مَنْ اَحاطَ ***اى نهايت طالبان و مشتاقان و منتهاى آرزوى اميدواران اى كه فراگرفته
بِكُلِّ شَىْء عِلْماً، وَوَسِعَ الْمُسْتَقيلينَ، رَاْفَةً وَرَحْمَةً وَحِلْماً، اَللّهُمَّ اِنّا***علمش هر چيز را و در گرفته توبه جويان را مهر و رحمت و حلمش خدايا ما
نَتَوَجَّهُ اِلَيْكَ فى هذِهِ الْعَشِيَّةِ، الَّتى شَرَّفْتَها وَعَظَّمْتَها بِمُحَمَّد نَبِيِّكَ***به تو رو كرديم در اين شبى كه شريفش كردى و بزرگش نمودى به محمد پيغمبرت
وَرَسُولِكَ وَخِيَرَتِكَ مِنْ خَلْقِكَ، وَاَمينِكَ عَلى وَحْيِكَ، الْبَشيرِ النَّذيرِ،***و رسولت و برگزيده از خلقت و امينت بروحى تو بشير و نذير
السِّراجِ الْمُنيرِ، الَّذى اَنْعَمْتَ بِهِ عَلَى الْمُسْلِمينَ، وَ جَعَلْتَهُ رَحْمَةً لِلْعالَمينَ،***چراغ تابان كه نعمت دادى به او بر مسلمانان و قرار دادى او را رحمت برجهانيان
اَللّهُمَّ فَصَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ الِ مُحَمَّد، كَما مُحَمَّدٌ اَهْلٌ لِذلِكَ مِنْكَ يا عَظيمُ،***خدايا درود فرست بر محمد و آل محمد چنانكه محمد نزد تو اهليت آن را دارد اى بزرگوار رحمت فرست
فَصَـلِّ عَلَيْـهِ وَعَلى الِهِ الْمُنْتَجَبيـنَ الطَّيِّبيـنَ الطّاهِرينَ اَجْمَعينَ،وَتَغَمَّدْنا بِعَفْوِكَ***بر او و براولاد نجيب و پاك و پاگيزه اش همه و بپوشان مارا بگذشتت
عَنّا، فَاِلَيْكَ عَجَّتِ الاَْصْواتُ بِصُنُوفِ اللُّغاتِ، فَاجْعَلْ لَنَا اَللّهُمَّ فى***از ما زيرا بدرگاهت بلند است شيونها به هر زبانى پس مقرر دار براى ما خدايا در
هذِهِ الْعَشِيَّةِ نَصيباً مِنْ كُلِّ خَيْر تَقْسِمُهُ بَيْنَ عِبادِكَ، وَنُور تَهْدى بِهِ،*** اين شب بهره اى از هر خيرى كه پخش كنى ميان بندگانت و نوريكه هدايت كنى بدان
وَرَحْمَة تَنْشُرُها، وَبَرَكَة تُنْزِلُها، وَعافِيَة تُجَلِّلُها، وَرِزْق تَبْسُطُهُ،***و رحمتى كه پراكنده كنى و بركتى كه نازل كنى و لباس عافيتى كه در پوشانى و روزى كه پهن كنى
يااَرْحَمَ الرّاحِمينَ،اَللَّهُمَّ اَقْلِبْنا فى هذَا الْوَقْتِ مُنْجِحينَ مُفْلِحينَ، مَبْرُورينَ***اى مهربان ترين مهربانان خدايا برگردان مارا در اين وقت كامياب و رستگار و عمل مقبول
غانِمينَ، وَلاتَجْعَلْنا مِنَ الْقانِطينَ، وَلا تُخْلِنا مِنْ رَحْمَتِكَ، وَلاتَحْرِمْنا***غنيمت و بهره مند و مگردان ما را از نا اميدشدگان و تهى مگذار ما را از رحمت و دريغ مدار
ما نُؤَمِّلُهُ مِنْ فَضْلِكَ، وَلا تَجْعَلْنا مِنْ رَحْمَتِكَ مَحْرُومينَ، وَلالِفَضْلِ***از ما آنچه آرزوداريم از فضلت و ما را از رحمتت محروم مكن ونه از فضل
ما نُؤَمِّلُهُ مِنْ عَطآئِكَ قانِطينَ، وَلا تَرُدَّنا خائِبينَ، وَلا مِنْ بابِكَ*** آنچه آرزوداريم از فضلت از عطايت مأيوس مفرما و بازمگردان ما را نا اميد ونه از درگاهت
مَطْرُودينَ، يا اَجْوَدَ الاَْجْوَدينَ، وَاَكْرَمَ الاَْكْرَمينَ، اِلَيْكَ اَقْبَلْنا***رانده اى اجود الاجودين و اكرم الاكرمين بدرگاهت رو كرديم
مُوقِنينَ، وَلِبَيْتِكَ الْحَرامِ امّينَ قاصِدينَ، فَاَعِنّا عَلى مَناسِكِنا،***معتقد و براى خانه محترمت آهنگ كننده و قاصد پس كمك كن مارا در مناسكمان
وَاَكْمِلْ لَنا حَجَّنا، وَاعْفُ عَنّا وَعافِنا، فَقَدْ مَدَدْنا اِلَيْكَ اَيْدِيَنا، فَهِىَ***و كامل كن حج ما را وبگذر از ما و عافيت بده بما كه مددخواستيم بدرگاهت دست خود را دراز كرده و آن دستها
بِذِلَّةِ الاِْعْتِرافِ مَوْسُومَةٌ، اَللّهُمَّ فَاَعْطِنا فى هذِهِ الْعَشِيَّةِ ما سَئَلْناكَ،***چنان است كه بخوارى اعتراف بگناه نشاندارشده خدايا بماعطاكن در اين شب آنچه را خواستيم از تو
وَاكْفِنا مَا اسْتَكْفَيْناكَ، فَلا كافِىَ لَنا سِواكَ، وَلا رَبَّ لَنا غَيْرُكَ، نافِذٌ فينا***و كفايت كن هرچه را كفايت جوشديم زيرا جز تو كفايت نكند كسى و حز تو پروردگار نداريم نافذ است
حُكْمُكَ، مُحيطٌ بِنا عِلْمُكَ، عَدْلٌ فينا قَضآؤُكَ، اِقْضِ لَنَا الْخَيْرَ، وَاجْعَلْنا***درباره ماحكمت و محيط است بما علمت درست است درباره قضاوتت خوب قضاوت كن براى ما و بگردان

مِنْ اَهْلِ الْخَيْرِ، اَللّهُمَّ اَوْجِبْ لَنا بِجُودِكَ عَظيمَ الاَْجْرِ، وَكَريمَ الذُّخْرِ***ما را از اهل خير خدايا واجب كن براى ما به جودت اجر بزرگ و ذخيره گرامى
وَدَوامَ الْيُسْرِ، وَاغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا اَجْمَعينَ، وَلا تُهْلِكْنا مَعَ الْهالِكينَ،***امكانات دائم و بيامرزبراى ماگناهان ما را همه و مارادر رديف هالكان قرار مده و بر مگردان
وَلا تَصْرِفْ عَنّا رَاْفَتَكَ وَرَحْمَتَكَ يا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ، اَللّهُمَّ اجْعَلْنا فى هذَا***از ما مهر و رحمتت را اى مهرباترين مهربانان خدايا قرار بده براى ما در اين
الْوَقْتِ مِمَّنْ سَئَلَكَ فَاَعْطَيْتَهُ، وَشَكَرَكَ فَزِدْتَهُ، وَتابَ اِلَيْكَ فَقَبِلْتَهُ،***هنگام از كسانى كه از تو خواستند و به آنها عطا كردى و شكرت كردند و بر آنها افزودى وبتوبازگشتند وپذيرفتى
وَتَنَصَّلَ اِلَيْكَ مِنْ ذُنُوبِهِ كُلِّها فَغَفَرْتَها لَهُ، يا ذَاالْجَلالِ وَالاِْكْرامِ، اَللّهُمَّ***و از همه گناهان خود بدرشدند و همه را آمرزيدى است اى صاحب جلال و اكرام خدايا
وَنَقِّنا وَسَدِّدْنا، وَاقْبَلْ تَضَرُّعَنا، يا خَيْرَ مَنْ سُئِلَ، وَيا اَرْحَمَ مَنِ***پاگيزه كن مارا و رهبرى كن وبپذير زارى مارا اى بهترين كسى كه در خواست شده واى مهربان تر
اسْتُرْحِمَ، يا مَنْ لا يَخْفى عَلَيْهِ اِغْماضُ الْجُفُونِ، وَلا لَحْظُ الْعُيُونِ،***كسيكه از او طلب رحم شده اى كه پوشيده نيست بر او بهم نهادن پلك ها و برهم زدن چشم ها
وَلا مَا اسْتَقَرَّ فِى الْمَكْنُونِ، وَلا مَا انْطَوَتْ عَلَيْهِ مُضْمَراتُ الْقُلُوبِ، اَلا***و نه آنچه زير پرده جاى دارد و نه آنچه در نهاد دل ها نهفته است بلى
كُلُّ ذلِكَ قَدْ اَحْصاهُ عِلْمُكَ، وَوَسِعَهُ حِلْمُكَ، سُبْحانَكَ وَتَعالَيْتَ عَمّا***همه آنها براستى برشمرده دانش تو و فرارگرفته حلم تو منزهى تو و برترى
يَقُولُ الظّالِمُونَ عُلُوّاً كَبيراً، تُسَبِّحُ لَكَ السَّمواتُ السَّبْعُ وَالاَْرَضُونَ***از آنچه مى گويند ستمگران برترى بسيارى تسبيح كند برايت آسمانهاى هفتگانه و زمينها
وَمَنْ فيهِنَّ، وَاِنْ مِنْ شَىْء اِلاّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ فَلَكَ الْحَمْدُ وَالْمَجْدُوَعُلُوُّ***و هركه درآنهاست و نيست چيزى جز تسبيح خوان به سپاست پس براى توست سپاس وبزرگوارى و برترى
الْجَدِّ يا ذَاالْجَلالِ وَالاِْكْرامِ وَالْفَضْلِ وَالاِْنْعامِ، وَالاَْيادِى الْجِسامِ،***و بلند اى صاحب جلال و اكرام و فضل و احسان و عطايا وموهبتهاى بزرگ
وَاَنْتَ الْجَوادُ الْكَريمُ الرَّؤُوفُ الرَّحيمُ، اَللَّهُمَّ اَوْسِعْ عَلَىَّ مِنْ رِزْقِكَ***و تويى بخشنده و كريم و مهربان و آمرزنده خدايا وسعت ده به من از روزى
الْحَلالِ، وَعافِنى فى بَدَنى وَدينى، وَ امِنْ خَوْفى وَاَعْتِقْ رَقَبَتى مِنَ النّارِ،***حلالت و عافيت بخش در بدنم و دينم و آسوده ام كن از ترس و آزادكن تنم را از آتش
اَللّهُمَّ لا تَمْكُرْ بى، وَلا تَسْتَدْرِجْنى، وَلا تَخْدَعْنى،***خدايا مرا گرفتار مكر مكن و در غفلت مرا بسوى هلاكت مبر و مانع فريبم باش
وَادْرَءْ عَنّى شَرَّ فَسَقَةِ الْجِنِّ وَالاِْنْسِ».***و دفع كن از من شرّ نابكاران و فاسقان از جنّ و انس.»

پس صورت خود را به سوى آسمان بلند كرد و از ديده هاى مباركش اشك ميريخت و به صداى بلند مى فرمود:

«يا اَسْمَعَ السّامِعينَ، يا اَبْصَرَ النّاظِرينَ، وَيا اَسْرَعَ الْحاسِبينَ، وَيااَرْحَمَ***اى شنواتر شنوايان اى بيناتر بيانايان واى سريعترحساب رس حساب رسان اى مهربان ترين
الرّاحِمينَ، صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ الِ مُحَمَّد السّادَةِ الْمَيامينِ، وَاَسْئَلُكَ اَللّهُمَّ***مهربانان درود فرست بر محمد و آل محمد آقايان با ميمنت و از تو خواهم خدايا حاجَتِىَ الَّتى اِنْ اَعْطَيْتَنيها لَمْ يَضُرَّنى ما مَنَعْتَنى، وَاِنْ مَنَعْتَنيها***آن حاجتم را كه اگر به من عطا كنى زيانم ندارد هرچه را دريغ نمايى و اگر آن را دريغ كنى از من
لَمْ يَنْفَعْنى ما اَعْطَيْتَنى، اَسْئَلُكَ فَكاكَ رَقَبَتى مِنَ النّارِ، لااِلهَ اِلاّ اَنْتَ***هرچه به من دهى سودى ندمد از تو خواهم آزادى كردنم را از آتش نيست معبودى جز تو
وَحْدَكَ لاشَريكَ لَكَ، لَكَ الْمُلْكُ وَلَكَ الْحَمْدُ، ***يگانه اى وبى شريك از توست حمد و فرمانروائى از توست و براى توست ستايش
وَاَنْتَ عَلى كُلِّ شَىْء قَديرٌ يا رَبِّ يا رَبِّ». ***و تو برهر چيز توانايى يارب يارب.»

پس مكرّر مى گفت «يا رَبِّ»، و علاّمه مجلسى در زادالمعاد اين دعاى شريف را موافق روايت كفعمى ايراد نموده، ليكن سيّد بن طاوس در اقبال بعد از «يا رَبِّ يا رَبِّ» اين زيادتى را ذكر نموده:

«اِلـهى اَنـَا الْفَقيرُ فى غِناىَ، فَكَيْفَ لا اَكُونُ فَقيراً فى فَقْرى، اِلـهى***خدايا من در توانگرى خود نيازمندم و چگونه نيازمند نباشم درندارى خود خدايا
اَنـَا الْجاهِلُ فى عِلْمى، فَكَيْفَ لا اَكُونُ جَهُولاً فى جَهْلى، اِلـهى اِنَّ***من نادانم در دانش خود و چگونه نادان نباشم از نادانيم خدايا
اخْتِلافَ تَدْبيرِكَ وَسُرْعَةَ طَوآءِ مَقاديرِكَ مَنَعا عِبادَكَ الْعارِفينَ بِكَ***اختلاف تدبيرت و سرعت تحول در تقديرات تو جلوى بندگان عارفت گرفته كه
عَنْ السُّكُونِ اِلى عَطآء وَالْيَأْسِ مِنْكَ فى بَلاء، اِلهى مِنّى ما يَليقُ***دل آرام به عطايت باشند يانوميد از تو در هنگام بلايت خدايا از من است آنچه شايسته
بِلُؤْمى، وَمِنْكَ ما يَليقُ بِكَرَمِكَ، اِلهى وَصَفْتَ نَفْسَكَ بِاللُّطْفِ وَالرَّأْفَةِ***پستى من است و از توست آنچه شايان كرم توست خدايا ستودى خود را به لطف و مهربانى
لى قَبْلَ وُجُودِ ضَعْفى، اَفَتَمْنَعُنى مِنْهُما بَعْدَ وُجُودِ ضَعْفى، اِلهى اِنْ***به من پيش از نادانيم آيا دريغ مينمايى از آنها پس از نادانيم؟ خدايا اگر
ظَهَرَتِ الْمَحاسِنُ مِنّى فَبِفَضْلِكَ وَلَكَ الْمِنَّةُ عَلَىَّ، وَاِنْ ظَهَرَتِ***زيبائى هايى از من پديد شود پس به فضل توست و من از تو بايد منت كشم و اگر رخ
الْمَساوى مِنّى فَبِعَدْلِكَ وَلَكَ الْحُجَّةُ عَلَىَّ، اِلهى كَيْفَ تَكِلُنى وَقَدْ***دهد بدى ها از من به عدل توست و براى توست حجّت بر من خدايا واگذارى مرا به آنچه
تَكَفَّلْتَ لى وَكَيْفَ اُضامُ وَاَنْتَ النّاصِرُ لى، اَمْ كَيْفَ اَخيبُ وَاَنْتَ***كفيل منى و چگونه زير پاشوم و تو يار منى و آيا چگونه نوميدم گردم و حال آنكه تو
الْحَفِىُّ بى، ها اَنـَا اَتَوَسَّلُ اِلَيْكَ بِفَقْرى اِلَيْكَ، وَكَيْفَ اَتَوَسَّلُ اِلَيْكَ بِما***به من مهربانى اكنون بدرگاهت متوسّلم به وسيله نيازم به تو و چگونه تو را وسيله سازم
هُوَ مَحالٌ اَنْ يَصِلَ اِلَيْكَ، اَمْ كَيْفَ اَشْكوُ اِلَيْكَ حالى ***براى آنكه محال است پيرامون تو باشد و چگونه شكايت حال خود كنم بدرگاهت و در صورتيكه حالم
وَهُوَ لا يَخْفى عَلَيْكَ، اَمْ كَيْفَ اُتَرْجِمُ بِمَقالى وَهُوَ مِنَكَ بَرَزٌ اِلَيْكَ، اَمْ***بر تو پنهان نيست ياچگونه به زبانم شرح دهم و از تو به تورسيده است يا
كَيْفَ تُخَيِّبُ امالى وَهِىَ قَدْ وَفَدَتْ اِلَيْكَ، اَمْ كَيْفَ لا تُحْسِنُ ***چگونه بيهوده سازى آرزوهايم را كه هر تو وارد شده است يا چگونه خوش نكنى
اَحْوالى وَبِكَ قامَتْ، اِلهى ما اَلْطَفَكَ بى مَعَ عَظيمِ جَهْلى، وَمااَرْحَمَكَ***حالات وحال آنكه احوال من به توبستگى دارد خدايا چه لطفى به من دارى بابزرگ نادانيم و چه مهربانى به من
بى مَعَ قَبيحِ فِعْلى، اِلهى ما اَقْرَبَكَ مِنّى وَاَبْعَدَنى عَنْكَ، وَما اَرْاَفَكَ***دارى بازشت كارى من خدايا چقدر به من نزديكى ومن از تو دورم و چقدر به من مهربانى
بى فَمَا الَّذى يَحْجُبُنى عَنْكَ، اِلهى عَلِمْتُ بِاخْتِلافِ الاْثارِ وَتَنقُّلاتِ***پس چيست كه محجوب كرده مرا از تو؟ خدايا دانستم به وسيله اختلاف آثار و زيرور و شدن
الاَْطْوارِ اَنَّ مُرادَكَ مِنّى اَنْ تَتَعَرَّفَ اِلَىَّ فى كُلِّ شَىْء، حَتّى لا اَجْهَلَكَ***و تغييراطور هستى كه مقصود تو از من اينست كه خود را از وجود هر چيز به من شناسانى تانادان به تونمانم
فى شَىْء، اِلهى كُلَّما اَخْرَسَنى لُؤْمى اَنْطَقَنى كَرَمُكَ، وَكُلَّما ايَسَتْنى***در هيچ چيزى خدايا هروقت لالم كند پستى من به سخن آردمراكرم تو و هر آن گاه نااميد سازد
اَوْصافى اَطْمَعَتْنى مِنَنُكَ، اِلهى مَنْ كانَتْ مَحاسِنُهُ مَساوِىَ، فَكَيْفَ لا تَكُونُ***اوصاف خودم به طمعم اندازد نعمت هاى تو خدايا كسيكه خوبيهايش هم بداست چگونه بديهايش بد
مَساويهِ مَساوِىَ، وَمَنْ كانَتْ حَقايِقُهُ دَعاوِىَ، فَكَيْفَ لاتَكُونُ***نيست و كسيكه حقيقت گوئى او هم صرف ادّعاست پس چگونه نباشد
دَعاويهِ دَعاوِىَ، اِلهى حُكْمُكَ النّافِذُ وَمَشِيَّتُكَ الْقاهِرَةُ لَمْ يَتْرُكا***ادعاهاى صرف دعوى خدايا حكم با نفوذ است و خواست قاهرت بجانگذاشتند
لِذى مَقال مَقالاً، وَلا لِذى حال حالاً، اِلهى كَمْ مِنْ طاعَة بَنَيْتُها،***براى صاحب گفتار جاى گفتارى ونه براى صاحب حال حال دم زدن خدايا چه بسيارى طاعتى كه ساختم
وَحالَة شَيَّدْتُها، هَدَمَ اعْتِمادى عَلَيْها عَدْلُكَ، بَلْ اَقالَنى مِنْها***وحال عبادتيكه بنياد كردم واز بن كند اعتماد مرا بر آن عدلت بلكه فضلت آن را مورد
فَضْلُكَ، اِلهى اِنَّكَ تَعْلَمُ اَنّى وَاِنْ لَمْ تَدُمِ الطّاعَةُ مِنّى فِعْلاً جَزْماً فَقَدْ***عفو ساخت خدايا تو خود ميدانى كه اگر ادامه طاعت از من تصميمى ندارد ولى
دامَتْ مَحَبَّةً وَعَزُْماً، اِلهى كَيْفَ اَعْزِمُ وَاَنْتَ الْقاهِرُ، وَكَيْفَ لا اَعْزِمُ***دوستى و عزم بر آن ادامه دارد خدايا چگونه تصميم گيرم كه در زير قهر توام و چطور تصميم نگيرم
وَاَنْتَ الاْمِرُ، اِلهى تَرَدُّدى فِى الاْثارِ يُوجِبُ بُعْدَ الْمَزارِ، فَاجْمَعْنى***وتوهم فرمان دهى خدايا تفكر من در آثار تو مايه دورى از ديدار تواست پس كردارمرا با خودت
عَلَيْكَ بِخِدْمَة تُوصِلُنى اِلَيْكَ، كَيْفَ يُسْتَدَلُّ عَلَيْكَ بِما هُوَ فى***بوسيله خدمتى كه مرا بتو رساند جمع كن چگونه دليل آرند به وجودت چيزى را كه خودش از نظرهستى
وُجُودِهِ مُفْتَقِرٌ اِلَيْكَ، اَيَكُونُ لِغَيْرِكَ مِنَ الظُّهُورِ ما لَيْسَ لَكَ حَتّى***نيازمند توست آيا تواند چيزى ديگرى پديدارتر از خود تو باشد تا او
يَكُونَ هُوَ الْمُظْهِرَ لَكَ، مَتى غِبْتَ حَتّى تَحْتاجَ اِلى دَليل يَدُلُّ عَليْكَ،***وسيله ظهور تو گردد كى نهانى تانيازمند برهانى باشى كه بر تو دلالت كند
وَمَتى بَعُدْتَ حَتّى تَكُونَ الاْثارُ هِىَ الَّتى تُوصِلُ اِلَيْكَ، عَمِيَتْ عَيْنٌ لا***و كى دورى تا به وسيله آثار به تو رسند؟ كور باد آن چشمى كه
تَراكَ عَلَيْها رَقيباً، وَخَسِرَتْ صَفْقَةُ عَبْد لَمْ تَجْعَلْ لَهُ مِنْ حُبِّكَ***تو را ديده بان خود نبيند و زيان مندباد معامله بنده اى كه بهره از دوستيت بدو
نَصيباً، اِلهى اَمَرْتَ بِالرُّجُوعِ اِلَى الاْثارِ، فَارْجِعْنى اِلَيْكَ بِكِسْوَةِ***نداده اى خدايا دستور دادى مراجعه به آثار كنم پس مرا به خود بطلب از تجلى
الاَْنْوارِ وَهِدايَةِ الاِْسْتِبصارِ حَتّى اَرْجِعَ اِلَيْكَ مِنْها كَما دَخَلْتُ اِلَيْكَ***انوار و راهنمايى بينش دل بابصرت تا مراجعه كنم بدرگاهت از آنها چنانچه از همانها
مِنْها مَصُونَ السِّرِّ عَنِ النَّظَرِ اِلَيْها، وَمَرْفُوعَ الْهِمَّةِ عَنِ الاِْعْتِمادِ***بدرگاه تو راه يافتم ونهاد از نگاه به آنها پرداختم و همّت خود را از اعتماد
عَلَيْها، اِنَّكَ عَلى كُلِّ شَىْ قَديرٌ، اِلهى هذا ذُلّى ظاهِرٌ بَيْنَ يَدَيْكَ،***بدانهابرداشتم زيراتوبرهرچيزتوانايى خدايا اين خوارى من عيان است دربرابرتو و اين
وَهذا حالى لا يَخْفى عَلَيْكَ، مِنْكَ اَطْلُبُ الْوُصُولَ اِلَيْكَ، وَبِكَ اَسْتَدِلُّ***حال من پوشيده نباشد بر تو از خودت خواهم رسيدن به حضرتت را و به وسيله تو دليل آرم
عَلَيْكَ، فَاهْدِنى بِنُورِكَ اِلَيْكَ، وَاَقِمْنى بِصِدْقِ الْعُبُودِيَّةِ بَيْنَ يَدَيْكَ،***به تو هدايت كن مرا به نور خودت به سويت و برپايم دار تصديق بندگى در پيش خودت

اِلهى عَلِّمْنى مِنْ عِلْمِكَ الْمَخْزُونِ، وَصُنّى بِسِتْرِكَ الْمَصُونِ، اِلهى حَقِّقْنى***خدايا به من بياموز از دانش مخزونت و محفوظم دار بستر مصونت خدايا بيارايم
بِحَقائِقِ اَهْلِ الْقُرْبِ، وَاسْلُكْ بى مَسْلَكَ اَهْلِ الْجَذْبِ، اِلهى اَغْنِنى***به حقايق نزد يگان خود وببرمرا به راه اهل جذبه و اشتياقت خدايا بى نيازم كن
بِتَدْبيرِكَ لى عَنْ تَدْبيرى، وَبِاخْتِيارِكَ عَنِ اخْتِيارى، وَاَوْقِفْنى عَلى***به تدبير خودت از تدبير خودم و به اختيار تو است اختيار من و زير نظر گير
مَراكِزِ اضْطِرارى، اِلهى اَخْرِجْنى مِنْ ذُلِّ نَفْسى،وَطَهِّرْنى مِـنْ شَكّى***به هر جاى بيچارگيم را خدايا بيرون آرمرا از خوارى نفس و پاك كن مرا از دو دلى و شك
وَشِرْكى قَبْلَ حُلُولِ رَمْسى، بِكَ اَنْتَصِرُ فَانْصُرْنى، وَعَلَيْكَ اَتَوَكَّلُ فَلا تَكِلْنى،***و شرك خودم پيش از رفتن به گورم به تو يارى ميطلبم پس ياريم نما و بر تو توكل دارم پس مرا وامگذر
وَاِيّاكَ اَسْئَلُ فَلا تُخَيِّبْنى، وَفى فَضْلِكَ اَرْغَبُ فَلا تَحْرِمْنى، وَبِجَنابِكَ***و از تو مى خواهم وبس پس نااميدم مكن و از فضل تو مشتاقم پس دريغم مدار و به آستان تو
اَنْتَسِبُ فَلا تُبْعِدْنى، وَبِبابِكَ اَقِفُ فَلا تَطْرُدْنى، اِلهى تَقَدَّسَ رِضاكَ***روآورم پس دورم مكن وبدرگاه تو ايستاده ام پس مرا مران خدايا مقدس است پسند تو
اَنْ يَكُونَ لَهُ عِلَّةٌ مِنْكَ، فَكَيْفَ يَكُونُ لَهُ عِلَّةٌ مِنّى، اِلـهى اَنْتَ الْغَنِىُّ***از اينكه خودت سبب سازآن باشى پس چطور مى توانم سبب ساز آن گردم خدايا تو به خود بى نيازى
بِذاتِكَ اَنْ يَصِلَ اِلَيْكَ النَّفْعُ مِنْكَ، فَكَيْفَ لا تَكُونُ غَنِيّاً عَنّى، اِلهى***از اينكه سودى از خود جويى پس چطور بى نياز نيستى از سود جويى من؟ خدايا اِنَّ الْقَضآءَ وَالْقَدَرَ يُمَنّينى، وَاِنَّ الْهَوى بِوَثائِقِ الشَّهْوَةِ اَسَرَنى،***براستى قضاء وقدر به آرزويم كشند وهواى نفس بندهائى بگردن شهوت من نهند واسيرم كنند
فَكُنْ اَنْتَ النَّصيرَ لى حَتّى تَنْصُرَنى وَتُبَصِّرَنى، وَاَغْنِنى بِفَضْلِكَ حَتّى***پس توياورمن باش تاپيروز گردم و بيناشوم و بى نيازم بكن به فضل خود تا
اَسْتَغْنِىَ بِكَ عَنْ طَلَبى، اَنْتَ الَّذى اَشْرَقْتَ الاَْنْوارَ فى قُلُوبِ اَوْلِيآئِكَ***بى نياز باشم به تو از جويندگى خودم تويى كه تابيدى انوار معرفت دردلهاى دوستانت
حَتّى عَرَفُوكَ وَوَحَّدُوكَ، وَاَنْتَ الَّذى اَزَلْتَ الاَْغْيارَ عَنْ قُلُوبِ اَحِبّائِكَ***تا تورا شناختند و يگانه دانستند و تويى كه بر طرف ساختى ديگران را از دلهاى دوستانت
حَتّى لَمْ يُحِبُّوا سِواكَ، وَلَمْ يَلْجَئُوا اِلى غَيْرِكَ، اَنْتَ الْمُوْنِسُ لَهُمْ***تا دوستى ديگران را جدا ساختند و پناه بردند به ديگرى تويى همدم آنان
حَيْثُ اَوْحَشَتْهُمُ الْعَوالِمُ، وَاَنْتَ الَّذى هَدَيْتَهُمْ حَيْثُ اسْتَبانَتْ ***آن جاكه عوالم هستى در هراسند و تويى كه راهنماى آنهايى آن جاكه چشم انداز آنها شود
لَهُمُ لْمَعالِمُ، ماذا وَجَدَ مَنْ فَقَدَكَ، وَمَا الَّذى فَقَدَ مَنْ وَجَدَكَ، ***نشانه هاى تو چه دارد آنكه تو را ندارد؟ و چه ندارد آنكه تو را دارد
لَقَدْ خابَ مَنْ رَضِىَ دُونَكَ بَدَلاً، وَلَقَدْ خَسِرَ ***مسلّماتهى دست باشد آنكه پسندد وبجاى تو چيز ديگرى محققاً زيان مند است
مَنْ بَغى عَنْكَ مُتَحَوِّلاً،كَيْفَ يُرْجى سِواكَ وَاَنْتَ ما قَطَعْتَ الاِْحْسانَ،***آنكه از تو رو گردانيد در حال كوچ كردن چطور مى شود بغير تو اميدوار بود وحال آنكه تو قطع احسان نكردى

وَكَيْفَ يُطْلَبُ مِنْ غَيْرِكَ وَاَنْتَ ما بَدَّلْتَ عادَةَ الاِْمْتِنانِ، يا مَنْ اَذاقَ***و چگونه از ديگرى بجويند و توبه شيوه خود عطا بخش مى باشى اى كه چشاند
اَحِبّآئَهُ حَلاوَةَ الْمُؤانَسَةِ فَقامُوا بَيْنَ يَدَيْهِ مُتَمَلِّقينَ، وَيا مَنْ ***به دوستانش شيرينى انس را و به پاخيزند در برابرش تملق گويان واى كه ببر
اَلْبَسَ اَوْلِيائَهُ مَلابِسَ هَيْبَتِهِ فَقامُوا بَيْنَ يَدَيْهِ مُسْتَغْفِرينَ، اَنْتَ***اوليائش كرد جامه هاى هيبت خود را و به پاخيزند در برابرش آمرزش جويان تو
الذّاكِرُ قَبْلَ الذّاكِرينَ، وَاَنْتَ الْبادى بِالاِْحْسانِ قَبْلَ تَوَجُّهِ***ذكر گويى پيش از ذكر گويان و تويى آغاز كننده احسان پيش از توجه
الْعابِدينَ، وَاَنْتَ الْجَوادُ بِالْعَطآءِ قَبْلَ طَلَبِ الطّالِبينَ، وَاَنْتَ الْوَهّابُ***عابدان و تو بخشنده عطايى پيش از خواست طالبان و تويى بسيار بخشنده
ثُمَّ لِما وَهَبْتَ لَنا مِنَ الْمُسْتَقْرِضينَ، اِلهى اُطْلُبْنى بِرَحْمَتِكَ حَتّى اَصِلَ***سپس آنچه خود به ما بخشيدى به عنوان قرض خواهى خدايا مهرت را جويايم تا برسم
اِلَيْكَ، وَاجْذِبْنى بِمَنِّكَ حَتّى اُقْبِلَ عَلَيْكَ، اِلـهى اِنَّ رَجآئى لايَنْقَطِعُ***به كويت و به سوى خود جذبم نما به فضل خودت تاروى بدرگاهت كنم خدايا براستى اميدم از قطع
عَنْكَ وَاِنْ عَصَيْتُكَ، كَما اَنَّ خَوْفى لا يُزايِلُنى وَاِنْ اَطَعْتُكَ، فَقَدْ دَفَعَتْنِى***نشود و اگر چه نافرمانيت كردم چنانچه ترسم زايل نشود و اگر چه فرمانت برم مرا بدرگاه تو بلند كردى
الْعَوالِمُ اِلَيْكَ، وَقَدْ اَوْقَعَنى عِلْمى بِكَرَمِكَ عَلَيْكَ، اِلهى كَيْفَ اَخيبُ***عوالم هستى و علم من بكرم تو مرا به آستانت انداخت خدايا چه طور نااميد شوم
وَاَنْتَ اَمَلى، اَمْ كَيْفَ اُهانُ وَعَلَيْكَ مُتَّكَلى، اِلـهى كَيْفَ اَسْتَعِزُّ وَفِى***و تو آرزوى منى ياچگونه خوارشوم وبرتو تكيه زدم خدايا چه طور عزّت جويم كه در
الذِّلَّةِ اَرْكَزْتَنى، اَمْ كَيْفَ لا اَسْتَعِزُّ وَاِلَيْكَ نَسَبْتَنى، اِلـهى كَيْفَ لااَفْتَقِرُ***خوارى مرامتمركز كردى يا چگونه عزّت جويم كه مرا به خودت بستى خدايا چگونه نيازنيارم
وَاَنْتَ الَّذى فِى الْفُقَرآءِ اَقَمْتَنى، اَمْ كَيْفَ اَفْتَقِرُ وَاَنْتَ الَّذى بِجُودِكَ***وتويى كه در نيازمندانم جاى دادى يا چه طور نيازآرم و تويى كه به جودت
اَغْنَيْتَنى، وَاَنْتَ الَّذى لا اِلهَ غَيْرُكَ، تَعَرَّفْتَ لِكُلِّ شَىْء فَما جَهِلَكَ شَىْءٌ،***بى نيازم كردى و تويى كه نيست معبود حقى جز تو خود را شناساندى بهرچيز چيزى نيست كه تورانشناسد
وَاَنْتَ الَّذى تَعَرَّفْتَ اِلَىَّ فى كُلِّ شَىْء، فَرَاَيْتُكَ ظاهِراً فى كُلِّ شَىْء،***تويى كه معرّفى كردى خود را به من در هر چيز پس ديدم تو را آشكارا در هر چيز
وَاَنْتَ الظّاهِرُ لِكُلِّ شَىْء، يا مَنِ اسْتَوى بِرَحْمانِيَّتِهِ فَصارَ الْعَرْشُ غَيْباً***و تو عيانى برهرچيز اى كه بر رحمانيت خود استوارى و عرش در غيبت
فى ذاتِهِ، مَحَقْتَ الاْثارَ بِالاْثارِ، وَمَحَوْتَ الاَْغْيارَ بِمُحيطاتِ اَفْلاكِ***ذات توست محو كردى آثار را به آثار و نابود كردى اغيار به محيطهاى افلاك
الاَْنْوارِ، يا مَنِ احْتَجَبَ فى سُرادِقاتِ عَرْشِهِ عَنْ اَنْ تُدْرِكَهُ الاَْبْصارُ،***انوار اى كه نهان است در سرا پرده هاى عرش خود از آنكه دريافت كند او را چشم ها
يا مَنْ تَجَلّى بِكَمالِ بَهآئِهِ فَتَحَقَّقَتْ عَظَمَتُهُ الاِْسْتِوآءَ، كَيْفَ تَخْفى***ايكه پرتو افكند به كمال نور خود و پابرجاشد عظمتش استوارى را چطور پنهانى
وَاَنْتَ الظّاهِرُ، اَمْ كَيْفَ تَغيبُ وَاَنْتَ الرَّقيبُ الْحاضِرُ، ***با اين كه آشكارى يا چگونه غائبى و توديده بان حاضرى
اِنَّكَ عَلى كُلِّ شَىْء قَديرٌ وَالْحَمْدُ للهِِ وَحْدَهُ».***زيرا تو بر هر چيز توانايى و حمد و سپاس براى خداى يگانه است.»