تشکیل دادگاه ویژه کودک آزاری[1]

ششم: تشكيل دادگاه، عامل بازدارنده ديگرى است كه بايد براى پدر و مادر كودك آزار و كسانى كه به خردسالان رحم نمى‌كنند، تشكيل داد. كسانى كه با مباحث فرهنگى و تذكر متنبه نمى‌شوند، بايد در يك محكمه بتوانند پاسخگوی رفتار خویش باشند. ممكن است كه برخى مخالفت كنند، ولی خيلى مهم نيست. تشكيل اين محكمه، همان طور كه براى بزرگسالان وجود دارد، می‌تواند هشدار جدى به كودك آزاران ـ به ویژه گروه اندکی از والدین ـ باشد.

آقای سالازار: در همین باره ياد آورى مي‌كنم كه ما در حال همكارى با قوه قضائيه هستيم و اميدواريم با حمايت آنها قوانینى در مورد كودك آزارى نوشته شود.

آيت الله العظمي صانعی: ان شاء اللّه موفق باشيد؛ كار بسيار ارزنده‌اى است.

آقای سالازار: ولى فكر مي‌كنم علاوه بر راهکارهایی که برشمردید، مسئله پيشگيرى، نكته مهمى است كه بايد بر روى آن كار كرد.

آيت الله العظمي صانعی: بله! پيشگيرى همواره خيلى بهتر از معالجه است. در قرآن همین موضوع را به پیامبر گوشزد می‌کند: ( إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْم هَاد )[2]، « همانا تو بیم دهنده‌ای و هر گروهی را راهنمایی است ». قبلاً هم گفتم كه فعاليت فرهنگى و توجه به مباحث تربيتى از همة مسائل ديگر با اهميت‌تر و بهترین روش برای پیشگیری است. تأكيد مي‌كنم اصولاً اسلام با آزار و اذيت مخالف، و آن را ممنوع كرده و فرقى بين كوچك و بزرگ نيست. وقتى دين اسلام، اذيت و ظلم به حيوانات را بد مي‌داند و آن را نهى كرده و دستور مي‌دهد كه به صورت حيوان شلاق نزنيد، بلكه بر پشت آنها بزنيد تا راه بروند، چطور مي‌تواند اجازه دهد كه يك پدر فرزندانش را با شلاق بزند؟! پس ظلم و ستم به‌طور كلى منفى است.

--------------------------------------------------------------------------------

[1]. تفصيل اين موضوع در صفحات پاياني همين دفتر ( دفتر سوم )، ص156 به بعد، در غالب پرسش و پاسخ از محضر حضرت آيت الله العظمي صانعي بيان شده است.

[2]. الرعد (13) ، آية 7.