عمومات قرآن ( همانند عمومات ولايت مؤمنان[1] و آيات مربوط به رسيدگي به اموال يتيمان )[2] و سنت،[3] ولايت را بر فرزندان براي مادر اثبات مي‌کند و آنچه را که مشهور فقها در تخصيص و تقييد اين عمومات به جدّ پدري گفته‌اند ناتمام است، و نمي‌توان بر اساس آن رأي فقهي صادر کرد و پس از ناتمام بودن اين ادله به حکم آيه شريفه ( وَأُوْلُواْ الأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَى بِبَعْضٍ )[4] با نبود پدر، مادر بر پدر بزرگ مقدم است. به‌علاوه که مناسبات و اعتبارات عقلايي و توجه دين به عواطف و احساسات مادر، تقدم مادر بر پدر بزرگ را تأييد مي‌کند.[5]

--------------------------------------------------------------------------------

[1]. بقره (2)، آية 148؛ آل عمران (3)، آية 114؛ مؤمنون (23)، آية 61 ؛ و ... .

[2]. أنعام (6) ،‌ آية 152؛ إسراء (17)،‌ آية 34؛ بقره (2)‌،‌ آية 220.

[3]. وسائل الشيعـة، ج17، ص250، أبواب مايکتسب به، باب 72، ح 301 و 304؛ و ج19، ص421، کتاب الوصايا، باب 88 ، ح 1، 2، 3.

[4] . أنفال (8)، آية 75.

[5]. ر .ک : رساله توضيح المسائل، ص 513 ـ 514، (س 2878)؛ فقه و زندگي 4 (قيمومت مادر).