يكي از درس‌هاي مهم حادثه كربلا ـ كه ما به آن عشق مي‌ورزيم و براي آن محافل و مجالس و كنگره‌ها برگزار مي‌كنيم ـ نشان دادن زشتي ترور و تروريسم و ظلم و جنايت است؛ اين موضع‌گيري، از افتخارات شيعه مي‌باشد كه نه تنها ترور را وسيله‌ي پيشرفت كار خود نمي‌داند، بلكه با آن مخالفت هم مي‌كند.

كربلا و عاشورا به عنوان يك نماد، مظهر تنفر از ظلم و ستم است. عشق به عاشورا، ريشه خشونت را در جهان انساني مي‌خشكاند و علاقه به مظلوم را در تمام وجود ما سرشته مي‌سازد.

واقعه‌ي عاشورا يك حركت سياسي حساب شده بود و امام حسين(ع) به احترام دعوت و خواست مردم كوفه، مدينه را ترك كردند؛ ايشان براي جنگ نرفتند، بلكه جنگ به ايشان تحميل شد و حضرت هم براي دفاع از مظلومين و مبارزه با ظلم و براي نيل به آزادي، از شهادت استقبال كرد. چنين تصميمي، بسيار ارزنده است. امام و ياران با وفايش جان خود را از دست مي‌دهند تا با خون خود جلوي ظلم و ستم را بگيرند تا انسان‌هاي ديگر در آرامش و آسايش زندگي كنند.