قايلين به اين قول عبارتند از:

ملاّ احمد نراقی در کتاب مستند الشیعه،[6] ظاهر ابي الصلاح حلبي در الکافی فی الفقه[7] و شيخ طوسي در کتاب الخلاف،[8] که بر اين مسأله نیز ادعاي اجماع نموده است. البته با دقّت در عبارت شیخ در کتاب استبصار[9]، مي‌توان گفت که ايشان در استبصار نيز اين قول را برگزيده است.‌[10] و از متأخرين نیز حضرت امام در کتاب تحريرالوسيله، اين قول را پذيرفته‌اند.‌[11]
دوّم: اين قول نيز مانند قول اوّل است، لیکن قايلين به اين قول، ممنوعيّت زوجه را مشروط به نداشتن فرزند از زوج دانسته‌اند. لذا، چنانچه زوجه فرزندي از زوج داشته باشد، از عین تمام ترکه‌ی زوج، ارث مي‌برد.

---------------------------
[6]. مستند الشیعه، ج 19، ص 367.
[7]. الکافي في الفقه، ص374.
[8]. الخلاف، ج 4، ص 116، مسأله 131.
[9]. الاستبصار، ج 4،‌ ص 154.
[10]. بنگرید: فقه الثقلین(کتاب الإرث)، ج 2، ص 338.
[11]. تحریر‌الوسیله، ج2، ص 817 .