حضرت فاطمه(سلام الله علیها) فروغ جاودان رسول خدا و بزرگ بانوی زنان جهان[1] که خانه او کانون عشق، پرستش و فضایل انسانی بود، تسبیح او نیز هدیه آسمانی و از برترین تسبیحات است. امامان معصوم(علیهم السلام) و فقیهان بزرگ، از فضیلت و والایی آن بسیار سخن گفته‌اند و آثار و برکات فراوانی برای آن برشمردند و آن را ذکر کثیر نامیدند،[2] و از میان انبوهی از ذکرها و دعاها، تسبیح آن حضرت را به عنوان بهترین ذکر و تعقیبات نماز برگزیده‌اند.[3] ‌

با تسبیح حضرت زهرا‌(سلام الله علیها) نماز با همه‌ی عظمتش اوج می‌یابد و آثار و برکاتش افزون و ثواب و پاداش آن نیز مضاعف می‌گردد؛ تا آنجا که امام صادق(علیه السلام) فرمود:

چه رازی در تسبیح آن حضرت نهفته است که بزرگان دین، این همه بر فضیلت آن تأکید فرموده‌اند؟ در حالی که تسبیحات و ذکرهای بسیاری در آموزه‌‌های دینی ما وارد شده که در نگاه اول مهم‌تر به نظر می‌رسند.

چرا این ذکر کوتاه، این همه مورد توجه ویژه ائمه مذهب تشیّع قرار گرفته و نه تنها به عنوان تعقیب نماز، که وقت خوابیدن و هر زمان دیگری یک عمل ارزشمند و مستحب به شمار آمده و بر مداومت آن سفارش شده است؟

چنین به نظر می‌رسد که نام زهرای اَطهر(سلام الله علیها) که ریشه‌ی عترت پیامبر(صلی الله علیه وآله و سلم) است و روح بزرگ او همسفر و همگام با روح مقدّس امیرمؤمنان حضرت علی(علیه السلام) باید زنده و جاودان بماند تا آدمی ‌با تسبیح آن حضرت با نخستین مدافع و قربانی حریم امامت و ولایت که روح قرآن و شریعت است، هم صدا گردد و در ساحل دریای بیکران کوثر، آرام گیرد تا ضمن تسبیح پروردگارش، غدیر‌خم و پیوند ناگسستنی قرآن و عترت پیامبر را زنده نگه دارد و روح تشنه‌ی خود را از سرچشمه زلال توحید ناب و امامت، که استمرار رسالت انبیا است، سیراب سازد.

-----------------------