(مسئله 306) مسافرى كه بايد نمازهاى چهار ركعتى را در سفر، دو ركعت بخواند، نبايد روزه بگيرد و مسافرى كه نمازش را تمام مى خواند (مثل كسى كه زياد مسافرت مى كند و كثيرالسفر است و مسافرت براى او امرى سهل و عادى است، يا سفر او سفرِ معصيت است)، بايد در سفر روزه بگيرد.

(مسئله 307) مسافرت در ماه رمضان، مانعى ندارد؛ ولى اگر براى فرار از روزه باشد، مكروه است.

(س 308) آيا ملاك در درست بودن روزه براى كسى كه بعد از ظهر به مسافرت مى رود، بيرون رفتن بعد از ظهر از خانه است يا بيرون رفتن بعد از ظهر از شهر؟

ج ـ ملاك، محلِ سكونت و شهر است، يعنى هنگام زوال ظهر بايد در محلِ زندگى و شهر باشد، نه در حدّ ترخّص و در مسير سفر، تا روزه آن روزش درست باشد.

(س 309) شخصى كه قبل از ظهر در ماه مبارك رمضان، مسافر بوده، اگر قبل از اذان به جايى رسيده كه اذان شهر را مى شنود و ديوارهاى آن را مى بيند، ولى هنوز وارد شهر نشده، آيا روزه آن روزش صحيح است يا خير؟

ج ـ ظاهراً روزه اش درست نيست و حقّ افطار دارد، هر چند احتياط مستحب در گرفتن روزه و قضاى آن است، و احوط و اولى براى كسى كه مطمئن است يا شك دارد كه قبل از ظهر وارد شهر مى شود يا نه، آن است كه روزه خود را در همان حالِ سفر، افطار كند.

(س 310) در صورتى كه تكليف مكلّف در بعضى موارد، جمع بين قصر و اتمام باشد، آيا مى تواند روزه بگيرد يا نه؟ و اگر روزه گرفت و در ماه رمضان بود، آيا لازم است بعداً آن را قضا كند يا خير؟

ج ـ جاهايى كه احتياطاً بين نماز قصر و اتمام، جمع مى شود، نسبت به روزه هم جمعش به گرفتن روزه و قضاى آن است. 13/2/75