اساس تشيع بر حب، عشق و علاقه و دوري از خشونت، ظلم، ستم و جنايت استوار است. بشريت بعد از جنگ جهاني دوم، آثار زيانبار جنگ را با تمام وجود خود لمس كرده و از خشونت و مردم آزاري متنفر است و شهد شيرين عدالت و اداي حقوق مردم و تضييع نكردن آن را چشيده‌ است.

در مكتب شيعه، مرز، نژاد، مذهب و... مطرح نيست، بلكه انسان به مفهوم واقعي آن مورد توجه است. اين موضوع در دعاهاي ما نيز به خوبي نشان داده‌ شده است: «اللهم اغن كُل فقير، اللهم فُك كُل اسير»؛ مي‌گويد: خدايا! تمام فقرا را غني بگردان و تمام اسرا را آزاد كن. در اين دعا به خوبي نشان مي‌دهد كه نه مذهب مطرح‌ است و نه مرز جغرافيايي، نه نژاد مطرح‌ است و نه جنسيت. اين دعا نشان‌دهنده خط مشي امامان شيعه و از افتخارات فرهنگ شيعه‌ است. همه اين محاسن و زيباييها در اصول تشيع ديده مي‌شود. بايد طوري حركت كنيم و به نحوي سخن بگوييم كه اين همه شكوه را با دست خود از بين نبريم و در راه ترويج و تهييج صحيح مكتب شيعه گامهاي بلندتري برداريم.