حاج احمد آقا، مي فرمودند: “امام هيچ وقت به ما نگفتند نماز بخوانيد، اما ما هم هيچ وقت نمازمان را ترك نكرديم...”.

حالا اين چه جور حركت و رفتاري است كه در زندگي چنين تأثيري را مي گذارد، نمي دانم.

حاج احمد آقا مي گفتند: “يك روز نماز ظهر و عصر را نخوانده بودم و از منزل بيرون آمدم، نه اينكه مي خواستم نخوانم، نخير! ولي از قضا در همان لحظه در داخل كوچه با امام كه از درس مي آمدند، برخورد كردم. هنوز كمي به غروب آفتاب مانده بود. تا امام به من رسيدند، خيال كردم كه به من مي گويند كه چرا نمازت را نخواندي؟ برگشتم و نمازم را خواندم”.

رفتار امام، در مسائل حكومتي و ولايتي نيز همين گونه بود. به ياد ندارم كه ايشان جايي حقّ حاكميت خودشان را به عنوان دستور اعمال كرده باشند. اگر هم بوده، بسيار كم و ناچيز بوده است. امام به گونه اي رفتار مي كردند كه به خواسته هاي ايشان در ميان مردم با عشق و علاقه عمل مي شد. مسئولان نيز با عشق و علاقه و يا به دليل ترس از تخلّف به خواسته هاي امام گردن مي نهادند.

يكي از امتيازهاي حضرت امام اين بود كه در زمان حكومتشان هيچ گاه به كسي نفرمودند و يا از كسي نخواستند و خواهش نكردند كه اين كار را انجام بده. اين خيلي قدرت مي خواهد كه كسي بتواند حكومت اسلامي را به مدّت ده سال اداره كند، بدون اينكه از يك نفر بخواهد يا خواهش كند كه پستي و منصبي را بپذيرد.

امام در پذيرش مقامات دولتي و كشوري هرگز به كسي اعمال ولايت نكردند. ايشان به گونه اي رفتار مي كردند كه مسئولان خود درخواست مي كردند تا خدمت امام كار كنند. براي مثال، مي توانم از خودم بگويم. زماني كه بنده استعفا دادم، امام دو بار، از بنده تعريف كردند، درحالي كه كسان ديگري هم بودند كه نسبت به استعفاي بنده هيچ واكنشي نشان ندادند. طبيعي است كه در موقع لزوم اگر بنا به انتخاب باشد، انسان جايي را انتخاب مي كند كه نسبت به كار و عمل وي با دقت و توجه برخورد شده باشد. امام چنين كسي بودند. از آنجا كه نسبت به همه مسائل با توجه و دقت برخورد مي كردند، افراد نيز هر لحظه كه احساس مي‌كردند به وجودشان نياز است، از دل و جان به ايشان خدمت مي‌كردند.