(مسئله 597 ) واجب است ميّت را طورى در زمين دفن كنند كه بوى او بيرون نيايد و درندگان هم نتوانند بدنش را بيرون آورند؛ و در صورتى كه ترس درندگان وجود نداشته باشد (كه بدن او را از خاك بيرون آورند) و يا احتمال اذيّت شدن انسانها از بوى ميّت در بين نباشد، اقوى كفايت ِ تنها عنوان دفن در زمين است، اگرچه احتياط مستحب آن است كه گودى قبر به همان اندازه مذكور در بالا باشد، و اگر ترس آن باشد كه جانور، بدن او را بيرون آورد، بايد قبر را با آجر و مانند آن، محكم كنند.

(مسئله 598 ) اگر دفن ميّت در زمين ممكن نباشد، مى توانند به جاى دفن، او را در بنا يا تابوت بگذارند.

(مسئله 599) ميّت را بايد در قبر به پهلوى راست طورى بخوابانند كه جلوى بدن او رو به قبله باشد.

(مسئله 600) اگر كسى در كشتى بميرد، چنانچه جسد او فاسد نمى شود و بودن او در كشتى مانعى ندارد، بايد صبر كنند تا به خشكى برسند و او را در زمين دفن كنند؛ وگرنه، بايد در كشتى غسلش بدهند و حنوط و كفن كنند و پس از خواندن نماز ميّت، چيز سنگينى به پايش ببندند و به دريا بيندازند؛ و يا او را در خمره بگذارند و درش را ببندند و به دريا بيندازند و اگر ممكن است بايد او را در جايى بيندازند كه فوراً طعمه حيوانات نشود.

(مسئله 601) اگر بترسند كه دشمن، قبر ميّت را بشكافد و بدن او را بيرون آورد و گوش يا بينى يا اعضاى ديگر او را ببُرد، چنانچه ممكن باشد بايد به طورى كه در مسئله قبل بيان شد او را به دريا بيندازند.

(مسئله 602) مخارج انداختن در دريا و يا محكم كردن قبر ميّت را در صورتى كه لازم باشد، بايد از اصل دارايى ميّت بردارند.

(مسئله 603) اگر زن كافره اى بميرد و بچه در رَحِم او مرده باشد، چنانچه پدر بچه مسلمان باشد، بايد زن را در قبر به پهلوى چپ پشت به قبله بخوابانند كه روى بچه به طرف قبله باشد؛ بلكه اگر هنوز روح هم به بدن او داخل نشده باشد، بايد به همين دستور عمل كنند.

(مسئله 604) دفن مسلمان، در قبرستان كفّار و دفن كافر، در قبرستان مسلمانان، جايز نيست.

(مسئله 605) دفن مسلمان در جايى كه بى احترامى به او باشد ـ مانند جايى كه زباله مى ريزند ـ جايز نيست.

(مسئله 606) ميّت را نبايد در جاى غصبى دفن كنند و دفن كردن در جايى كه براى غير دفن كردن وقف شده و در مسجد، جايز نيست.

(مسئله 607) دفن ميّت در قبر مرده ديگر قبل از مندرس شدن و از بين رفتن او، جايز نيست.

(مسئله 608) چيزى كه از ميّت جدا مى شود، اگرچه مو و ناخن و دندانش باشد، بايد با او دفن شود؛ و اگر موجب نبش شود، بايد جدا دفن شود؛ و دفن ناخن و دندانى كه در حال حيات از انسان جدا مى شود، مستحبّ است.

(مسئله 609) اگر كسى در چاه بميرد و بيرون آوردنش ممكن نباشد، بايد درِ چاه را ببندند و همان چاه را قبر او قرار دهند؛ و در صورتى كه چاه مال غير باشد، بايد به نحوى او را راضى كنند.

(مسئله 610) اگر بچه در رَحِم مادر بميرد و ماندنش در رَحِم براى مادر خطر داشته باشد، بايد به آسان ترين راه، او را بيرون آورند؛ و چنانچه ناچار شوند كه او را قطعه قطعه كنند، اشكال ندارد، ولى بايد به وسيله شوهرش اگر اهل فن است يا زنى كه اهل فن باشد، او را بيرون بياورند، و اگر ممكن نيست، مرد محرمى كه اهل فن باشد، و اگر آن هم امكان نداشته باشد، مرد نامحرمى كه اهل فن باشد بچه را بيرون بياورد؛ و در صورتى كه آن هم ممكن نباشد، كسى كه اهل فن نباشد مى تواند بچه را بيرون آورد.

(مسئله 611) هرگاه مادر بميرد و بچه در رَحِم او زنده باشد ـ اگرچه اميدى به زنده ماندن طفل نداشته باشند ـ بايد به وسيله كسانى كه در مسئله قبل گفته شد، از هر طرفى كه بچه سالم بيرون مى آيد او را بيرون آورند و شكم مادر را بدوزند؛ ولى اگر بين پهلوى چپ و راست در سالم بودن بچه فرقى نباشد، احتياط واجب آن است كه از پهلوى چپ بيرون بياورند.