(مسئله 1707 ) اول ماه به يكى از چهار چيز ثابت مى شود:

1. خود انسان ماه را ببيند؛

2. عده اى كه از گفته آنان يقين پيدا مى شود، بگويند ماه را ديده ايم؛ همچنين است هر چيزى كه به واسطه آن يقين پيدا شود؛

3. دو نفر مورد اطمينان بگويند كه در شب، ماه را ديده ايم؛ ولى اگر صفت ماه را برخلاف يكديگر بگويند، يا شهادتشان خلاف واقع باشد، مثل اينكه بگويند داخل دايره ماه طرف افق بود، اول ماه ثابت نمى شود؛ امّا اگر در تشخيص بعضى از خصوصيّات اختلاف داشته باشند، مثل آنكه يكى بگويد ماه بلند بود و ديگرى بگويد نبود، به گفته آنان، اول ماه ثابت مى شود؛

4. سى روز از اول ماه شعبان بگذرد كه به واسطه آن، اول ماه رمضان ثابت مى شود و سى روز از اول رمضان بگذرد كه به واسطه آن، اول ماه شوّال ثابت مى شود.

(مسئله 1708 )حكم حاكم نسبت به اول ماه و هلال نفوذ ندارد و هر كسى بايد خود، حجّت شرعى بر اول ماه داشته باشد.

(مسئله 1709 ) اول ماه با پيشگويى منجّمين ثابت نمى شود، ولى اگر انسان از گفته آنان يقين پيدا كند، بايد به آن عمل نمايد.

(مسئله 1710 ) بلند بودن ماه يا دير غروب كردن آن، دليل نمى شود كه شب گذشته شب اول ماه بوده است، بلى اگر ماه پيش از ظهر ديده شود آن روز اول ماه محسوب مى شود.

(مسئله 1711 ) اگر اول ماه رمضان براى كسى ثابت نشود و روزه نگيرد، چنانچه دو نفر عادل بگويند كه شب گذشته ماه را ديده ايم، بايد روزه آن روز را قضا نمايد.

(مسئله 1712 ) اگر در شهرى اول ماه ثابت شود، در شهرهاى ديگر ـ چه دور باشند چه نزديك چه در افق متحد باشند يا نه ـ نيز ثابت مى شود، در صورتى كه در شب مشترك باشند، ولو اينكه اختلاف به مقدار سه ساعت داشته باشند.

(مسئله 1713 ) روزى را كه انسان نمى داند آخر ماه رمضان است يا اول شوّال، بايد روزه بگيرد؛ ولى اگر پيش از مغرب بفهمد كه اول ماه شوّال است، بايد افطار كند.

(مسئله 1714 ) اگر زندانى نتواند به حلول ماه رمضان يقين كند، بايد به گمان عمل نمايد، و اگر آن هم ممكن نباشد، هر ماهى را كه روزه بگيرد صحيح است، و بايد بعد از گذشتن يازده ماه از ماهى كه روزه گرفته، دوباره يك ماه روزه بگيرد، ولى اگر بعد گمان پيدا كرد بايد به آن عمل نمايد.