(مسئله 2007 ) انسان بايد زكات فطره را به قصد قربت، يعنى براى انجام فرمان خداوند عالم بدهد و موقعى كه آن را مى پردازد، نيّت پرداخت فطره نمايد.

(مسئله 2008 ) اگر كسى قبل از ماه رمضان زكات فطره را بپردازد، صحيح نيست؛ ولى پرداخت آن در ماه رمضان مانعى ندارد و اگر قبل از رمضان به فقير قرض بدهد و بعد از آنكه زكات فطره بر او واجب شد، طلب خود را بابت فطره حساب كند، مانعى ندارد.

(مسئله 2009) گندم يا چيز ديگرى را كه براى زكات فطره مى دهد، نبايد با جنس ديگر يا خاك، مخلوط باشد، يا اگر مخلوط است چيزى كه مخلوط شده به قدرى كم باشد كه قابل اعتنا نباشد؛ و اگر بيش از اين مقدار باشد در صورتى صحيح است كه خالص آن به يك صاع برسد، ولى اگر مثلا يك صاع گندم با چندين من خاك، مخلوط باشد كه خالص كردن آن خرج يا كار بيشتر از متعارف دارد، پرداخت آن كافى نيست.

(مسئله 2010 ) اگر زكات فطره را از چيز معيوب بپردازد، كافى نيست، مگر در منطقه اى كه غذاى اكثر مردم، آن چيز معيوب باشد.

(مسئله 2011 ) كسى كه زكات فطره چند نفر را مى پردازد، لازم نيست همه را از يك جنس بدهد و اگر مثلا فطره بعضى را گندم و فطره برخى را جو بدهد، كافى است.

(مسئله 2012 ) كسى كه نماز عيد فطر مى خواند، بنا بر احتياط واجب بايد زكات فطره را قبل از نماز عيد بپردازد؛ ولى اگر نماز عيد نمى خواند، مى تواند پرداخت فطره را تا ظهر به تأخير بيندازد.

(مسئله 2013 ) اگر به نيّت زكات فطره مقدارى از مال خود را كنار بگذارد و تا ظهر روز عيد به مستحق ندهد، هر وقت آن را مى پردازد نيّت فطره نمايد.

(مسئله 2014 ) اگر موقعى كه پرداخت زكات فطره واجب است، فطره را ندهد و كنار هم نگذارد، بايد بعداً بدون اينكه نيّت ادا و قضا كند، فطره را بپردازد.

(مسئله 2015 ) اگر زكات فطره را كنار بگذارد، نمى تواند آن را براى خودش بردارد و مالى ديگر را براى فطره بگذارد.

(مسئله 2016 ) اگر انسان مالى داشته باشد كه قيمتش از زكات فطره بيشتر است، چنانچه فطره را ندهد و نيّت كند كه مقدارى از آن مال براى فطره باشد، اشكال دارد.

(مسئله 2017 ) اگر مالى را كه براى زكات فطره كنار گذاشته از بين برود، چنانچه به فقير دسترس داشته و پرداخت فطره را به تأخير انداخته، بايد عوض آن را بدهد؛ و اگر به فقير دسترش نداشته، ضامن نيست، مگر آنكه در نگهدارى آن كوتاهى كرده باشد.

(مسئله 2018 ) در صورتى كه زكات فطره را از مال خود جدا كرده باشد، اگر در محلّ خودش مستحق پيدا شود، بهتر و احوط آن است که فطره را به جاى ديگرى نبرد؛ و اگر به جاى ديگرى ببرد و از بين برود، بايد عوض آن را بپردازد.