(مسئله 233) چند چيز بر حائض حرام است:

1. عبادتهايى كه مانند نماز بايد با وضو يا غسل يا تيمّم به جا آورده شود؛ ولى به جا آوردن عبادتهايى كه وضو و غسل و تيمّم براى آنها لازم نيست، مانند نماز ميّت، مانعى ندارد؛

2. تمام چيزهايى كه بر جُنُب حرام است و در احكام جنابت بيان شد؛

3. جماع در فَرْج و دُبُر، كه بر مرد و زن حرام است، گرچه به مقدار ختنه گاه داخل شود و منى هم بيرون نيايد؛ بلكه احتياط واجب آن است كه مقدار كمتر از ختنه گاه را هم داخل نكند.

(مسئله 234) جماع در روزهايى هم كه حيض زن قطعى نيست، ولى شرعاً بايد براى خود حيض قرار دهد، حرام است. پس زنى كه بيشتر از ده روز خون مى بيند و بايد به دستورى كه بعداً بيان مى شود، روزهاى عادت خويشان خود را حيض قرار دهد، شوهرش نمى تواند در آن روزها با او نزديكى نمايد.

(مسئله 235) اگر شماره روزهاى حيض زن به سه قسمت تقسيم شود و مرد در قسمت اول آن، با زن خود در قُبُل جماع كند، بنا بر احتياط مستحب، هجده نخود طلا كفّاره به فقير بدهد و اگر در قسمت دوم جماع كند، نُه نخود و اگر در قسمت سوم جماع كند، چهار نخود و نيم بدهد. مثلاً زنى كه شش روز خون حيض مى بيند، اگر شوهرش در شب يا روز اول و دوم با او جماع كند، هجده نخود طلا بدهد، و در شب يا روز سوم و چهارم، نُه نخود، و در شب يا روز پنجم و ششم چهار نخود و نيم طلا كفّاره بدهد.

(مسئله 236) وطى در دُبُر زن حائض، بنا بر احتياط مستحب كفّاره دارد.

(مسئله 237) لازم نيست طلاى كفّاره را از طلاى سكّه دار بدهد، ولى اگر بخواهد قيمت آن را بدهد، بايد قيمت سكّه دار بدهد.

(مسئله 238) اگر قيمت طلا در وقتى كه جماع كرده با وقتى كه مى خواهد به فقير بدهد، تفاوت كرده باشد، بايد قيمت وقتى را كه مى خواهد به فقير بدهد، حساب كند.

(مسئله 239) اگر كسى هم در قسمت اول و هم در قسمت دوم و هم در قسمت سوم حيض، با زن خود جماع كند، احتياط مستحب آن است كه هر سه كفّاره را كه روى هم سى و يك نخود و نيم مى شود، بدهد.

(مسئله 240) اگر انسان بعد از آنكه در حال حيض جماع كرده و كفّاره آن را داده دوباره جماع كند، احتياط مستحب آن است كه باز هم كفّاره بدهد.

(مسئله 241) اگر مردى با زن حائض چند مرتبه جماع كند و در بين آنها كفّاره ندهد، احتياط مستحب آن است كه براى هر جماع، يك كفّاره بدهد.

(مسئله 242) اگر مرد در حال جماع بفهمد كه زن حائض شده، بايد فوراً از او جدا شود، و اگر جدا نشود، بنا بر احتياط مستحب بايد كفّاره بدهد.

(مسئله 243) اگر مرد با زن حائض زنا كند يا با زن حائض نامحرمى به گمان اينكه همسر خود اوست، جماع نمايد، احتياط مستحب آن است كه كفّاره بدهد.

(مسئله 244) كسى كه نمى تواند كفّاره بدهد، بهتر آن است كه صدقه اى به فقير بدهد، و اگر نمى تواند، بنا بر احتياط مستحب استغفار كند، و هر وقت توانست، بنابر احتياط مستحب كفّاره را بدهد.

(مسئله 245) طلاق دادن زن در حال حيض ـ به طورى كه در احكام طلاق بيان مى شود ـ باطل است.

(مسئله 246) اگر زن بگويد حائضم يا از حيض پاك شده ام، بايد حرف او را قبول كرد.

(مسئله 247) اگر زن در بين نماز حائض شود، نماز او باطل است.

(مسئله 248) اگر زن در بين نماز شك كند كه حائض شده يا نه، نماز او صحيح است؛ ولى اگر بعد از نماز بفهمد كه در بين نماز حائض شده، نمازى كه خوانده، باطل است.

(مسئله 249) بعد از آنكه زن از خون حيض پاك شد، واجب است براى نماز و عبادتهاى ديگرى كه بايد با وضو يا غسل يا تيمّم به جا آورده شود، غسل كند و دستورآن مثل غسل جنابت است و از وضو كفايت مى كند.

(مسئله 250) بعد از آنكه زن از خون حيض پاك شد، اگرچه غسل نكرده باشد، طلاق او صحيح است و شوهرش هم مى تواند با او جماع كند؛ ولى احتياط مستحب آن است كه پيش از غسل از جماع با او خوددارى نمايد. امّا كارهاى ديگرى كه در وقت حيض بر او حرام بوده، مانند توقّف در مسجد و مسّ خطّ قرآن، تا غسل نكند بر او حلال نمى شود.

(مسئله 251) نمازهاى يوميه اى كه زن در حال حيض نخوانده، قضا ندارد؛ ولى روزه هاى واجب را بايد قضا نمايد.

(مسئله 252) هرگاه وقت نماز داخل شود و بداند كه اگر نماز را تأخير بيندازد، حائض مى شود، بايد فوراً نماز بخواند.

(مسئله 253) اگر زن نماز را تأخير بيندازد و از اول وقت به اندازه انجام واجبات يك نماز و مستحبّات (به مقدار متعارف) بگذرد و حائض شود، قضاى آن نماز بر او واجب است ولى در تند خواندن و كند خواندن و چيزهاى ديگر، بايد ملاحظه حال خود را بكند. مثلاً زنى كه مسافر نيست، اگر در اول ظهر نماز نخواند، قضاى آن در صورتى واجب مى شود كه به مقدار خواندن چهار ركعت نماز، به دستورى كه بيان شد، از اول ظهر بگذرد و حائض شود، و براى كسى كه مسافر است، گذشتن وقت به مقدار خواندن دو ركعت، كافى است و نيز بايد ملاحظه تهيّه شرايطى را كه دارا نيست، بنمايد. پس اگر به مقدار فراهم آوردن آن مقدّمات و خواندن يك نماز بگذرد و حائض شود، قضا واجب است، وگرنه واجب نيست.

(مسئله 254) اگر زن در آخر وقت نماز از خون پاك شود و به اندازه غسل و مقدّمات ديگر نماز، مانند تهيّه كردن لباس يا آب كشيدن آن و خواندن يك ركعت نماز يا بيشتر از يك ركعت، وقت داشته باشد، بايد نماز را بخواند و اگر نخواند، بايد قضاى آن را به جا آورد.

(مسئله 255) اگر حائض به اندازه غسل وقت ندارد، ولى مى تواند با تيمّم، نماز را در وقت بخواند، آن نماز بر او واجب نيست؛ امّا اگر گذشته از تنگى وقت، تكليفش تيمّم است، مثل آنكه آب برايش ضرر دارد، بايد تيمّم كند و آن نماز را بخواند.

(مسئله 256) اگر زن حائض بعد از پاك شدن شك كند كه براى نماز وقت دارد يا نه، بايد نمازش را بخواند.

(مسئله 257) اگر به خيال اينكه به اندازه تهيّه مقدمات نماز و خواندن يك ركعت وقت ندارد، نماز نخواند و بعد بفهمد كه وقت داشته، بايد قضاى آن نماز را به جا آورد.

(مسئله 258) مستحبّ است كه زن حائض، در وقت نماز، خود را از خون پاك نمايد و پنبه و دستمال را عوض كند و وضو بگيرد، و اگر نمى تواند وضو بگيرد، تيمّم نمايد و در جاى نماز رو به قبله بنشيند و مشغول ذكر و دعا و صلوات شود.

(مسئله 259) خواندن و همراه داشتن قرآن و رساندن جايى از بدن به حاشيه و مابين خطهاى قرآن و نيز خضاب كردن به حنا و مانند آن، براى حائض مكروه است.

(س 260) با توجه به استفاده از قرص و مدت زمان حيض كه در تاريخ معيّن هفت روز بوده است، عمل بستن لوله رَحِم را انجام داده ام. بعد از عمل مذكور، حيض در تاريخ معيّن شروع شد، ولى از هفت روز بيشتر شد و حدود دوازده روز ادامه پيدا كرد. آيا اضافه مدت كه پنج روز است، محكوم به استحاضه است يا خونريزى قروح و جروح عمل؟

ج ـ مدت زمان بيش از عادت هميشگى، حكم استحاضه را دارد و بايد به دستور آن عمل شود. 26/10/75

(س 261) قبل از عادت ماهانه، آبى از رَحِم من خارج مى شود كه زرد رنگ و بدون سوزش است و حتّى با داخل كردن پنبه در رَحِم هم هيچ چيز به پنبه برخورد نمى كند كه حاكى از خون باشد و بعد از روز پنجم عادتِ ماهانه و قطع خونريزى، همين برنامه تكرار مى شود. آيا اين آب را بايد جزو عادت ماهانه قرار داد؟ به علاوه، بعد از روز پنجم و قطع عادت، بنده چون خود را پاك نمى دانستم، نمازهايم را نمى خواندم. با توجه به اينكه بعضى اوقات روز پنجم و گاهى روز هفتم پاك مى شوم، آيا نمازهايم قضا دارد؟ و آيا قبل از عادت كه اين آب مى آيد، نزديكى با شوهر، جايز است؟

ج ـ اگر در خون بودن آن آب و مايعْ شك باشد، محكوم به طهارت است و هيچ اثرى از آثار خونها بر آن بار نمى شود، و اگر محرز شود كه خون و قبل از عادت است، استحاضه است، و اگر بعد از زمان عادت خارج و تا ده روز قطع مى شود، محكوم به حيض است، وگرنه اگر از ده روز تجاوز نمايد، آنچه كه بعد از عادت است، محكوم به استحاضه است، و در مورد آميزش قبل از عادت، حكمش از مسائل قبل روشن مى شود؛ زيرا اگر در خون بودن آن شك باشد، هيچ اثرى بر آن بار نمى شود و بود و نبودش مساوى است، و اگر خون باشد، چون استحاضه قليله است، آميزش در آن زمان مانعى ندارد، و در مورد مسئله عادت، كه بعضى از ماهها پنج روز و بعضى از ماهها هفت روز است، همه آن خونها محكوم به حيض است و به طور كلّى، هرگاه خون حيض از ده روز تجاوز نكند، همه آنها حيض است. 30/3/74

(س 262) رفتن زن به هنگام عادت ماهانه به حرم ائمّه معصومين(عليهم السلام) به قصد زيارت، جايز است يا خير؟

ج ـ احتياط واجب در ترك است. 15/4/73

(س 263) منظور از حرم در اماكن متبركه و مزار ائمّه اطهار(عليهم السلام) كه دخول جُنُب و حائض در آن حرام است، چيست؟ آيا حرم امام زادگان هم مشمول اين حكم هست يا خير؟

ج ـ منظور از حرم، اطراف ضريح و زير گنبد است و شامل رواقها و صحنهايى كه مسجد نيست، نمى شود و دخول به حرم امام زادگان، اگر مسجد نباشد، حرمت ندارد، هرچند كه احترام حرم امام زادگان نيز مطلوب است. 4/3/76

(س 264) آيا قرآن خواندن، هنگامى كه زن داراى عذر شرعى (حيض) باشد، حرام است؟

ج ـ خواندن قرآن براى حائض و جُنُب، مكروه، امّا جايز است؛ ليكن خواندن حتّى يك حرف از سوره هايى كه سجده واجب دارند، حرام است. 21/8/68

(س 265) اگر زنى در مسجد حيض شود، تكليف او چيست؟

ج ـ واجب است كه از مسجد خارج شود. 17/1/68