نماز، مهم ترينِ اعمال دينى است كه اگر مورد قبول درگاه خداوند عالم واقع بشود، عبادتهاى ديگر نيز قبول مى شود، و اگر نماز پذيرفته نشود، اعمال ديگر نيز قبول نخواهند شد. همان طور كه اگر انسان در شبانه روز پنج بار خود را شستشو دهد، چرك در بدنش نمى ماند، نمازهاى پنجگانه هم انسان را از گناهان پاك مى كند. شايسته است كه انسان، نماز را در اول وقت بخواند و كسى كه نماز را سبك بشمارد، مانند كسى است كه نماز نمى خواند. پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) فرمود: «كسى كه به نماز اهميت ندهد و آن را سبك شمارد، سزاوار عذاب آخرت است».

روزى رسول خدا در مسجد بود. مردى وارد و مشغول نماز شد و ركوع و سجودش را كاملاً به جا نياورد، حضرت فرمود: «اگر اين مرد در حالى كه نمازش را اين گونه مى خواند، از دنيا برود، به دين من از دنيا نرفته است». پس انسان بايد مواظب باشد كه با عجله و شتابزدگى نماز نخواند و در حال نماز به ياد خدا و با خضوع و خشوع و وقار باشد، و متوجه باشد كه با چه كسى سخن مى گويد و خود را در مقابل عظمت و بزرگى خداوند عالم، بسيار پست و ناچيز ببيند، و اگر انسان در موقع نماز كاملاً به اين مطلب توجه كند، از خود بى خبر مى شود، چنانچه در حال نماز، تير را از پاى مبارك اميرمؤمنان(عليه السلام)بيرون كشيدند و آن حضرت متوجه نشد. نيز بايد نمازگزار توبه و استغفار نمايد و گناهانى كه مانع قبول شدن نماز است، مانند حسد، كبر، غيبت، خوردن حرام، آشاميدن مسكرات و ندادن خمس و زكات، بلكه هر معصيتى را ترك كند. همچنين سزاوار است كارهايى كه ثواب نماز را كم مى كند، به جا نياورد. مثلاً در حال خواب آلودگى و خوددارى از بول به نماز نايستد و در موقع نماز، به آسمان نگاه نكند و نيز كارهايى كه ثواب نماز را زياد مى كند، به جا آورد. مثلاً انگشترى عقيق به دست كند، لباس پاكيزه بپوشد، شانه و مسواك كند و خود را خوش بو نمايد.