به واسطه عقد ازدواج، زن به مرد حلال مى شود. و آن بر دو قسم است: دايم و غير دايم.

«عقد دايم» آن است كه مدت زناشويى در آن معيّن نشود و زنى را كه به اين قِسم عقد مى كنند «دايمه» گويند؛

«عقد غيردايم» نيز آن است كه مدت زناشويى در آن معيّن شود؛ مثلاً زنى را به مدت يك ساعت يا يك روز يا يك ماه يا يك سال يا بيشتر عقد نمايند و زنى را كه به اين قِسم عقد كنند، «مُتعه و صيغه» مى نامند.

(س 701) آيا گرفتن زن دوم با وجود همسر اول، جايز است يا نه؟

ج ـ اگر كسى مى ترسد كه نتواند بين همسرانش به عدالت رفتار كند، نمى تواند ازدواج مجدّد نمايد و بايد توان اجراى عدالت در بين آنان را احراز كند؛ همچنين اگر شك دارد كه آيا مى تواند عدالت را اجرا كند يا نه نيز حقّ ازدواج مجدد را ندارد، چون شرط جواز بايد احراز گردد. 20/3/76

(س 702) منظور از اينكه دختر بايد رشيده باشد و شوهرْ كفو او باشد، چيست؟ و به طور كلّى، دختر در چه سنّى به اين حد خواهد رسيد؟

ج ـ رشد دختر، سنّ خاصّى ندارد، چون معيار، درك مسائل زندگى است و اينكه با چه مردى و با چه خصوصيتى مى توان زندگى كرد؛ البتّه نه در حدّ بالا، بلكه درك در حدّ پايين هم كافى است و همين مقدار كه ازدواج را درك كند، رشد او محقّق شده است و علاوه بر رشد، بلوغ نيز شرط است؛ امّا كفو بودن شوهر، به اسلام اوست و شخصيتهاى اجتماعى در كفو بودن دخالتى ندارد. 22/6/71