فقها در اين مورد به دو گروه تقسيم مى شوند:

1 ـ گروهى مطلق غنا را حرام مى دانند؛ مانند شهيد ثانى و محقّق كركى(رحمهما الله). اين گروه همه انواع غنا را حرام مى دانند و معتقدند كه حكم بر نفس غنا بار شده؛ خواه مقرون با چيز ديگرى و يا به شكل خاصّى باشد يا نه. اين قول معروف و مشهور بوده، بلكه بر آن ادعاى اجماع شده است.

2 ـ گروهى مانند محقّق سبزوارى و فيض كاشانى(رحمهما الله)قايل به تفصيل شده و قسمى از آن را حلال مى شمارند و سبب حرمت را، ذات و نفس غنا ندانسته، بلكه سبب حرمت را امرى عَرَضى مى دانند. اين گروه معتقدند، نحوى اجراى آن و تقارن آن با محرّمات ديگر موجب حرمت آن مى گردد.

بنابراين، اگر غنا داراى محتواى حرام و يا همراه با حرام ديگرى بود حرام است و به خودى خود، حرمتى ندارد. به عقيده ما هم، صناعت فقهى اقتضاى حرمت محتوايى دارد، نه ذاتى غنا.