بانويي ديگر از بيت مرجعيت به ديار حق شتافت. خبر آنچنان كوتاه و ناراحت كننده بود كه به سختي مي شد باور كرد، اما پرواز، واقعيتي بود كه يكبار ديگر شخصيت نوانديش شيعه و فرزندان و علا‌قه مندان و مقلدان معظم له را در شوكي سنگين فرو برد.

گفتني است آنچه در باره اين بانوي كرامت و محبت مي توان گفت، ارباب قلم و فرهيختگان دانش پژوه به رشته تحرير در آوردند و خوانندگان مي توانند اين آثار قلمي شده را با تنوع قلم و تكثر ديدگاه از نظر بگذرانند.

امروز وقتي مي خواهيم به مناسبت درگذشت بانو شفيعي، همسر مرجع نوانديش شيعه حضرت آيت الله العظمي صانعي (مدظله العالي) به بررسي شخصيتش بپردازيم ، آنچيزي كه بيش از هر چيزي قابل اهميت و توجه است متانت ، سادگي، محبت و مهرباني ايشان است. انساني كه با سادگي و ايمان به يك انتخاب آگاهانه وارد زندگي شد و با تمام سختي ها، شيريني ها و تلخي هاي زندگي ساخت و در مواقع خاص دوشادوش شوي باوفايش، كانون گرم زندگي را با هرم وجود خود حرارت بخشيد و در دامان پر مهر و محبتش فرزنداني را تحويل جامعه داد. اين انتخاب آگاهانه و جديت و وفاداري به ادامه يك زندگي از دهات ينگ آباد (نيك آباد) با كوله بار عشق و ايثار و حفظ ميراث به يادگار مانده از اجداد و نياكانش با تحمل زندگي در اصفهان و قم و خانه بدوشي هاي مكرر، همراه با برخورد مودبانه و باوقار اين بانو ادامه يافت، مخصوصا زماني كه بيت و دفتر همسر متفكر و مجاهدش مورد هجوم دوستان ناآگاه و پيروان متشرع قرار گرفت و برخي در كمال بي اطلا‌عي، شرم را لباسي ديگر بر تن كردند و بر فتاوا و دردمندي هاي وي با مردم تاختند و...

از طرفي همسر باوفايش نيز با درك تمام اين سختي ها، همراه و همگام با او زندگي كرد و با آرامشي كه او برقرار كرده بود به درس و بحث پرداخت و در مقابل ناملا‌يمات و تندبادهاي وحشي كمر خم ننمود؛ فكر كرد و فكر كرد و به همه نيز تفكر را كه دغدغه اصلي زندگي امروز مسلمانان و متشرعين است يادآور شد و هرازگاهي در پناه همين تمأنينه به طرح و بسط انديشه هايي پرداخت كه نيازمند جامعه بشري امروز است.

و ما امروز در سوگ اين بانو نشسته ايم. شخصيتي كه در تشييع جنازه اش جمع كثيري از مردم و شخصيت ها اعم از دوست و منتقد حضور يافتند و با نماز بر پيكرش اورا راهي ديار حق كردند.

بانو شفيعي كه در زندگي با مظلوميتي مضاعف زيست كرده بود، در غربتي ديگر ودر دورترين نقطه شهر به آرامش ابدي فرو رفت و همسر بدون توسل به شخص يا اشخاصي ، كه شايد انتظارش را هم مي كشيدند، به همگان نشان داد كه مبارزه، هويت دارد و ملك و جاه و مقام، ارزش و تقوا نمي آفريند بلكه آن چيزي كه در نزد خداي سبحان باقي مي ماند عملكرد شخص و تقواي بالا‌ي انسانها در زندگي اين جهان است، لذا بي توجه به همه دنياي فاني، “يار پنجاه ساله اش” را به دور ازهمه غوغاها، درجايي دفن نمود كه از آرامش معمول خبري نيست و آنچه هست تقوا و ايمان اوست كه پاسخگوست.

ديگر اينكه چه غمگينانه بر بالا‌ي جنازه همسر با محبتش ايستاد و سينه زد و اشك ريخت و در رثاي همدرد روزهاي تنهايي و سختي اش كلماتي بر زبان جاري ساخت كه تا پايان تاريخ به يادگار خواهد ماند و مردان خصوصا زنان جامعه اسلا‌مي به اين همه ارزش گذاري و كرامت يك مرد و يك مرجع و فقيه نوانديش شيعه به زنان جامعه مظلوم ما مباهات خواهد كرد.

اين ويژه نامه به ياد او و به خاطر پنجاه سال تحمل سختي ها و همراهي ها تقديم دوستداران مرجعيت شيعه مي گردد، باشد تا مردان و زنان ايران اسلا‌مي اين همه بزرگواري و كرامت را سينه به سينه انتقال دهند و نسلها نيز آن را به عنوان يك ارزش و امانت الهي به فرزندانشان بسپارند... بدان اميد.