برای بیان مشروعیت ارش می‌توان از روایاتی که در آنها لفظ ارش به معنای دیه غیر معین بکار رفته است، استفاده نمود. از جمله این روایات، همان مرسله‌ «جمیل بن دراج» است (حاجی‌ده آبادی، 1395، ج1، ص154؛ مجلسی، بی‌تا، ج10، ص400)[1] جمیل از امام معصوم راجع به مردی که دستش شکسته، سپس بهبودی یافته است، سؤال می‌کند، آن حضرت در جواب می‌فرماید: «جانی قصاص نمی‌شود، ولی باید ارش بپردازد... . سپس از جمیل سؤال شد مقدار ارش در [شکستن] دندان کودک و دست چیست؟ پاسخ داد مقدار اندکی است و میزان ارش در این زمینه روایت نشده است» (کلینی، 1391ق، ج7، ص321ـ320؛ شیخ صدوق، 1404ق، ج4، ص135؛ طوسی، 1390ق، ج10، ص260).

-----------

[1]. مرحوم مجلسی از این روایت به صحیحه تعبیر کرده است.