علاوه بر آنچه گفته شد، چنین احکامی را نمی‌توان با اصل کرامت ذاتی انسان سازگار دانست؛ چرا که از نظر اسلام، اصل و ذات تمام انسان‌ها ارزشمند بوده و عقیده و مذهب و سایر گرایش‌های فکری از عوارض آن است و همان‌طور که رنگ، نژاد، قومیت، غنی، فقر و... موجب برتری و امتیاز نمی‌شود، عقیده و مذهب نیز موجب برتری و برخورداری از امتیازات در هیچ امری؛ چه برسد به احکام، نخواهد شد.

چگونه چنین امری را می‌توان به اسلام عزیز نسبت داد و حال آنکه در قرآن کریم خداوند تبارک و تعالی به صراحت از کرامت همه انسان‌ها سخن گفته است:

﴿وَلَقَدْ کَرَّمْنا بَني‏ آدَمَ وَ حَمَلْناهُمْ فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ رَزَقْناهُمْ مِنَ الطَّيِّباتِ وَ فَضَّلْناهُمْ عَلی‏ کَثيرٍ مِمَّنْ خَلَقْنا تَفْضيلاً﴾؛[1]

ما فرزندان آدم را گرامی داشتیم و آنها را در صحرا و دریا و بر مرکب‌های راهوار، سوار کردیم و از نعمت‌های پاکیزه به آنان روزی دادیم و آنها را بر بسیاری از موجوداتی که خلق کرده‌ایم، برتری بخشیدیم.

این معنا در لسان معصومین(ع) نیز مورد توجه بوده است:

الناس کأسنان المشط سواء؛[2]

مردم مانند دندانه‌های شانه مساوی هستند.

و موارد دیگر که در صفحات بعدی به آن خواهیم پرداخت.

-----------

[1]. سوره إسراء، آیه 70.

[2]. من لا یحضره الفقیه 4: 272.