«عاريه» آن است كه انسان، مال خود را به ديگرى بدهد تا از آن استفاده كند و در مقابل، چيزى هم از او نگيرد.

(مسئله 553) چيزى را كه منفعتش مال انسان است، مثلاً آن را اجاره كرده، مى تواند عاريه بدهد؛ ولى اگر در اجاره شرط كرده باشند كه خودش از آن استفاده كند، نمى تواند آن را به ديگرى عاريه دهد.

(مسئله 554) اگر عاريه گيرنده در نگهدارى چيزى كه عاريه كرده، كوتاهى نكند و در استفاده از آن هم زياده روى ننمايد و اتّفاقاً آن چيز از بين برود، ضامن نيست؛ ولى چنانچه شرط كنند كه اگر از بين برود، عاريه گيرنده ضامن باشد، يا چيزى را كه عاريه كرده، طلا و نقره باشد، بايد عوض آن را بدهد.

(مسئله 555) اگر چيز نجس را براى خوردن و آشاميدن عاريه دهد، بايد نجس بودن آن را به كسى كه عاريه مى كند، بگويد.

(مسئله 556) چيزى را كه عاريه كرده، بدون اجازه صاحب آن نمى تواند به ديگرى اجاره يا عاريه دهد.