«نذر» آن است كه انسان ملتزم شود كه كار خيرى را براى خدا به جا آورد، يا كارى را كه انجام ندادن آن بهتر است، براى خدا ترك نمايد.

(مسئله 719) در نذر بايد صيغه خوانده شود و لازم نيست آن را به عربى بخوانند. پس اگر كسى مثلاً بگويد: «چنانچه بهبود يابم، براى خداست بر من كه ده تومان به فقير بدهم»، نذر او صحيح است.

(مسئله 720) نذر كننده بايد مكلّف و عاقل باشد و به اختيار و قصد خود نذر كند. بنابراين، نذر كردن كسى كه او را مجبور كرده اند، يا به واسطه عصبانى شدن، بى اختيار نذر كرده، صحيح نيست.

(مسئله 721) نذر زن بدون اجازه شوهرش اگر مانع از حقوق واجبه شوهر، مانند حقّ استمتاع به طور متعارف باشد، باطل است.

(مسئله 722) هرگاه زن نذر كند و نذرش صحيح باشد، شوهرش حق ندارد نذر او را به هم بزند يا او را از عمل كردن به نذر باز دارد.

(مسئله 723) انسان كارى را مى تواند نذر كند كه انجام آن برايش ممكن باشد، بنابراين، كسى كه نمى تواند پياده به كربلا برود، اگر نذر كند كه پياده برود، نذر او صحيح نيست.

(مسئله 724) اگر انسان نذر كند كه كار حرام يا مكروهى را انجام دهد، يا كار واجب يا مستحبّى را ترك كند، نذر او صحيح نيست.

(مسئله 725) اگر كسى براى حرم يكى از امامان(عليهم السلام) يا امامزادگان چيزى نذر كند، بايد آن را به مصارف حرم از قبيل فرش و پرده و روشنايى برساند، و اگر براى امام(عليه السلام) يا امامزاده نذر كند، مى تواند به خدامى كه مشغول خدمت هستند بدهد، چنانچه مى تواند به مصارف حرم يا ساير كارهاى خير به قصد باز گشت ثواب آن به منذورله برساند.

(س 726) زنى دخترش بيمار شد. نذر كرد اگر دخترم بهبود يابد، نصف مَهر او براى حضرت ابوالفضل(عليه السلام) باشد و نذر را با صيغه شرعى انجام داده، آيا نذر او درست است؟

ج ـ چون نذر در حقّ غير است، لازم الوفا نيست. آرى، خود دختر اگر خواست انجام دهد، مانعى ندارد، ليكن لازم نيست. 13/2/75

(س 727) كسانى كه در نذر مى گويند: «خدايا! اگر بيمار من بهبود يابد، فلان عمل را انجام مى دهم» يا مى گويند: «يا اباالفضل! اگر حاجت مرا دادى، فلان چيز نذر تو باشد»، آيا اين گونه نذرها لازم الوفاست يا خير؟

ج ـ در حدّ توان بايد عمل كرد و نبايد تخلّف نمود؛ هر چند نذر شرعىِ موجب كفّاره، بايد به همان نحو باشد كه در رساله هاى عمليّه آمده است. 20/2/75

(س 728) شخصى نذر كرده كه مال معيّنى را در روز معيّنى صرف كار خيرى كند و در آن روز معيّن نتوانسته است. آيا هر زمانى كه ممكن شد، بايد انجام دهد؟

ج ـ لازم نيست بعداً انجام دهد؛ امّا اگر انجام دهد، احوط است.

(س 729) اگر نذر كننده، به وجوب كفّاره براى ترك نذر، علم نداشته باشد و نيز احتمال آن را هم ندهد و كلاًّ جاهل به مسئله باشد، چه حكمى دارد؟ آيا قاصر و مقصر بودن، تأثير در حكم دارد؟

ج ـ جهل در احكام وضعيّه، عذر نيست و كفّاره لازم است. 21/9/70

(س 730) آيا در عقد موقّت، نذر زن منوط به اجازه شوهر است يا خير؟

ج ـ خير؛ در نذر زن غيردايمى، اجازه شوهر شرط نيست؛ كما اينكه اگر مانع از حقوق واجبه شوهر نباشد، در زن دايمى نيز اجازه شوهر، لازم نيست.

(مسئله 731) اگر انسان از روى اختيار به نذر خود عمل نكند، بايد كفاره بدهد، يعنى يك بنده آزاد كند، يا به شصت فقير طعام دهد يا دو ماه پى درپى روزه بگيرد، يعنى بايد سى و يك روز آن پشت سرهم باشد.