به گزارش شفقنا، این مرجع تقلید در جلسه درس اخلاق هفتگی خود که در روستای احمد آباد شهرستان دماوند برگزار شد، بیان داشت: قرآن کریم اجر رسالت را محبت اهل بیت(ع) قرار داده و می فرماید: «قُل لاَ أَسْأَلُکُمْ عَلَیهِ أَجْراً إِلاّ الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبَی»، اما تنها دوست داشتن اهل بیت(ع)، اجر رسالت نیست! چراکه شما کسی را روی کره زمین نخواهید یافت که علی(ع) و اولاد علی(ع) را بشناسد و به آنها علاقه پیدا نکند! دوستی این خاندان برای کسی که اینها را بشناسد مسلّم است؛ بلکه معنای این آیه آن است که باید تمام مهر و محبت ما وقف دودمان پیغمبر(ص) و اولاد پیغمبر(ص) باشد. آن وقت انسان به غیر این ذوات قدسی به کسی دل نمی بندد و اگر به چیزی یا کاری یا شخصی دلبسته شد آن نیز در مسیر همین ولایت است. مزد رسالت دوستی همه جانبه و مستقر و دائم و همگانی و همیشگی به اهل بیت(ع) است و این اجر رسالت که محبت قُربی را به همراه دارد، در دنیا و آخرت انسان را حفظ می کند.

حضرت امیر (سلام الله علیه) فرمود عبادت سه قسم است: بعضی «خَوْفاً مِنَ النَّارِ»، بعضی «شَوْقاً إِلَی الْجَنَّهِ» و بعضی «حباً» عبادت می کنند؛ یعنی برخی از ترس جهنم و برخی برای رسیدن به بهشت خدا را می پرستند اما بعضی دوست خدا هستند، «حباً» عبادت می کنند. بعد فرمود خاندان ما با محبت خدا را عبادت می کنند، لذا شما می بینید هیچ حالتی برای اهل بیت(ع) پیش نمی آمد مگر اینکه آنها «رِضَی اللَّهِ رِضَانَا أَهْلَ الْبَیت» می گفتند. مگر حادثه ای تلخ تر از جریان گودال قتلگاه هست!؟ در همان جا زمزمه وجود مبارک حضرت این بود: «رِضَی اللَّهِ رِضَانَا أَهْلَ الْبَیت» و این راه را آنها به ما نیز آموختند.

آیت الله جوادی آملی تصریح کرد: جهنم نرفتن و نسوختن هنر نیست. خیلی ها هستند که جهنم نمی روند، بچه ها، دیوانه ها و کفار مستضعفی که هیچ دسترسی به اسلام ندارند را که جهنم نمی برند. لذا نسوختن هنر نیست. بهشت رفتن هم هنر نیست! خدا غریق رحمت کند بعضی از اساتید ما را، می گفتند آرزوی ما این است که إن شاءالله در بهشت نهج البلاغه را خدمت علی بن ابیطالب(ع) یاد بگیریم.

این مرجع تقلید پیروی از «حبیب» را رمز رسیدن محب به محبوب دانست و بیان داشت: جوامع روایی ما چه سنی و چه شیعه، همه این را نقل کردند که انسان در سایه عبادت ها، انجام فرائض و نوافل، به خدا نزدیک می شود و حد وسط محب و محبوب، پیروی از حبیب است! فرمود «إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونی یحْبِبْکُمُ اللَّهُ»؛ شما اگر محب خدا بودید هنر نکردید، چون همه چیز شما از خداست. شما بخواهید از محب بودند به محبوب بودن برسید؛ به جایی برسید که خدا محب شما باشد، این مهم است. آن حلقه وسط، آن رابط، آن حد وسطی که محب را محبوب می کند؛ یعنی محب خدا را محبوب خدا می کند، آن پیروی از حبیب خداست؛ «قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونی یحْبِبْکُمُ اللَّهُ»، در نتیجه اگر کسی به دنبال حبیب الله برود از محب بودن به محبوب بودن می رسد.

(شفقنا)