جامعه ايران به کدام سو در حال حرکت است؟ به طور قطع مي توان جوانه هاي مثبتي را در آن ديد و به همين دليل نسبت به آينده اميدوار شد. ولي در سوي ديگر، نمونه هاي منفي نيز کم نيست؛ نمونه هايي که نه تنها تأثرآور بلکه نااميدکننده است؛ نمونه هايي که نشانگر يک روند منفي است. مواردي که در ادامه ارايه مي شود، در روزهاي گذشته بيشتر در ذهن ها بوده و شواهد واقعي بسيار بيش از اين موارد است. روزنامه شهروند نوشت: نمونه اخيري که موجب تأثر شد، بازي سگ کشي بود.

تصاوير جنگ خونين سگ ها در يکي از شهرهاي ايران، چند روزي است که در خبرگزاري ها مي چرخد، تصاويري که در ابتداي ورود به سايت هاي خبري، هشدار +16 مي دهد و خبر از تصاوير چندش آوري از به جان هم افتادن سگ هاي وحشي مي دهد، تصاويري از تکه پاره شدن سگ هايي که به واسطه تشويق صاحبان آنها و تماشاچيان چند صد نفري با انگيزه، آنقدر تحريک مي شوند که تا مرز کشتن هم پيش مي روند. هرچند مقامات محيط زيست و نيز قضائي محل اعلام کرده اند که با ادامه اين کار برخورد مي شود. ولي مسأله مورد نظر با برخورد اداري و قضائي حل نمي شود. اينکه عده اي از به جان هم انداختن حيوانات و دريدن يکديگر لذت ببرند، بحثي است که بايد مورد توجه قرار گيرد. در گذشته خروس ها را به جان يکديگر مي انداختند که قطعا ابعاد خشونت آن بسيار کمتر بود. ولي چنين کاري با 2 سگ آموزش ديده وحشي در قالب مسابقه نکته اي است که نبايد آن را ناديده گرفت. نمونه بعدي شاخ و شانه کشيدن چند تن از قلدرهاي استان ... از طريق دادن پيام تصويري در فضاي مجازي است؛ تصاويري که روح و روان بيننده را جريحه دار مي کند. هرچند گفته شد که اين افراد بازداشت شده اند و تصاويري نيز از برخوردهاي پليس با آنان نيز درج شد، ولي تصاوير منتشر شده از همين برخوردها نيز به جاي نشان دادن روح قانون، سعي در نشان دادن قدرت بدني پليس و تحقير بازداشت شدگان دارد که در اساس بازتوليد رفتار دستگيرشدگان است. نمونه هاي ديگر که در ورزش ديده مي شود، حمله به بازيکنان و اتوبوس تيم هاي ورزشي است.

درواقع در گذشته اين نوع رفتارها بيشتر در ميان تماشاگران فوتبال ديده مي شد، ولي چند سالي است که ورزش کشتي و از آن مهم تر واليبال و بسکتبال نيز دچار اين عارضه شده است. به ويژه اين دو ورزش اخير که به نسبت ورزش دانشگاهي و طبقات متوسط محسوب مي شدند، از نظر فضاي مسابقه اکنون وضع بسيار بدتري پيدا کرده اند؛ به طوري که شيشه اتوبوس تيم ميهمان را با سنگ شکسته اند و به يک بازيکن بسکتبال تيم ميهمان چاقو زده اند! و در مسابقه واليبال کل بازيکنان 2 تيم را جريمه کردند، از بس که رفتارهاي خشن و زشت نشان داده اند. نمونه مشابه ديگر حمله اينترنتي به ورزشکاران و تيم هاي خارجي است که تيم هاي ايراني را مي برند! اين يکي فوق العاده زشت است. نمونه هاي ديگر مزاحمت هاي خياباني براي بانوان و حتي تعرضات وحشتناک از سوي افرادي است که مشهور به اوباش گري هستند. اين نمونه ها فقط در 10 سال اخير است که روند رو به افزايش آن مشاهده مي شود. البته بخشي از اين حساسيت و آگاهي ما به دليل شبکه هاي مجازي است که قدرت انتشار اخبار و تصاوير را به ما داده است.

قدرتي که در گذشته يا وجود نداشت يا اختيار استفاده از آن نزد مردم نبود. اکنون رسانه هاي اينترنتي و موبايل به گونه اي شده که قادر است هر نوع خبري را در کوتاه ترين زمان در اختيار افکار عمومي قرار دهد؛ از اين رو به سرعت متوجه اين رفتارها مي شويم. ولي اين، همه مسأله نيست. به نظر مي رسد که با وجود رشد و توسعه آموزش، از نظر فرهنگي نوعي پسرفت را تجربه مي کنيم. رفتارهاي غيرمتمدنانه و توسل به خشونت و پشت پا زدن به هنجارها، معيارها و ارزش هاي اخلاقي به وضوح درحال افزايش است. اگر بپذيريم که چنين پديده اي وجود دارد، به طور طبيعي بايد ريشه يابي کنيم. ولي يک ايده اوليه در اين باره وجود دارد که جامعه ما فاقد گروهي است که مرجعيت اخلاقي لازم را در ميان مردم داشته باشد. در گذشته نهادهايي بودند که اين وظيفه را به دوش مي کشيدند، ولي اکنون فاقد چنين مرجعيتي هستيم. نخ تسبيحي که دانه هاي جامعه يعني مردم را به يکديگر وصل کند و آنان را در کنار يکديگر قرار دهد، پاره شده است و اين دانه ها روي زمين رها شده اند. اکنون مشکل اين است که حتي اگر نخ جديدي هم به وجود آيد، پيدا کردن اين دانه هاي جدا شده و قرار دادن آنها در چارچوب اين نخ و کنار دانه هاي ديگر کار بسيار سختي است. زوال رفتارهاي اجتماعي را بايد زنگ خطري جدي تلقي کرد.

(منبع: شفقنا)