مرحوم محقق بحرانی(ره) می‌فرماید:

إنّ الآیة التي دلّت علی تحریم الغیبة، و إن کان صدرها مجملاً، إلّا أنّ قوله فیها ﴿أَیُحِبُّ أَحَدُکُم أَن یَأکُلَ لحَمَ أَخِیهِ مَیتاً﴾[1] ممّا یعیّن الحمل علی المؤمنین. فإنّ إثبات الأخوة بین المؤمن والمخالف له في دینه لا یکاد یدّعیه من شمّ رائحة الإیمان، و لا من أحاط خبراً بأخبار السادة الأعیان لاستفاضتها بوجوب معاداتهم والبراءة منهم؛[2]

اگرچه صدر آیه تحریم غیبت، مجمل است ولی فرموده ذیل آن «آیا کسی از شما دوست دارد که گوشت برادر مرده خود را بخورد؟!» چیزی است که موجب حمل آن بر مؤمنین می‌شود؛ زیرا کسی که رایحه ایمان را استشمام کرده باشد و همچنین کسی که به روایت حضرات معصومین(ع) احاطه داشته باشد، برادری بین مؤمن و مخالف دینی او را ادعا نخواهد کرد؛ چرا که اخبار و روایات مستفیض آن بزرگان بر وجوب دشمنی و تبرّی از آنها است.

سپس روایاتی در تأیید این مطلب آورده و به آیاتی به عنوان مؤید نیز اشاره کرده است.

جواب از این دلیل از آنچه ما قبلاً ذیل آیه شریفه مطرح کردیم، روشن می‌شود و ما از ارائه دوباره آنها صرف نظر می‌کنیم.

پس از بررسی و نقد ادلّه‌ای که توسط مرحوم محقق بحرانی(ره) اقامه شد، اکنون به نقد و کنکاش ادلّه‌ای که مرحوم محقق خویی(ره) به آن تمسّک نموده است، می‌پردازیم:

---------

[1]. سوره حجرات، آیه 12.

[2]. الحدائق الناضرة 18: 150.